spot_img
Τρίτη, 19 Μαρτίου, 2024
spot_img
ΑρχικήΨάρεμαΜάθε τέχνη κι άστηνε...

Μάθε τέχνη κι άστηνε…

|

Laky Pet Food
Laky Pet Food
Laky Pet Food
Laky Pet Food

Παρεξηγημένη από αρκετούς για την απλότητά της, απαξιωμένη από μερικούς άλλους για τις δυνατότητές της, εντούτοις η καθετή αντέχει, υπάρχει, κυριαρχεί και κυρίως φέρνει ψάρια…

Ποτέ και κανείς δεν κατάφερε να φτάσει στην κορυφή, ξεκινώντας από τη μέση της διαδρομής. Στην ψαροσύνη, διατηρώ την άποψη, πως ο καθένας θα πρέπει πρώτα να έχει περάσει από ένα είδος ταχύτατου “σεμιναρίου” με επαφές από όσες περισσότερες τεχνικές γίνεται, και μετά με σιγουριά να επιλέξει εκείνες που τον ικανοποιούν περισσότερο.
Φυσικά, δεν μπαίνει “πρόστιμο” σ΄ αυτόν που δουλεύει παραγάδι αλλά δεν γνωρίζει να φτιάξει δικό του, ούτε και σε όσους ξημεροβραδιάζονται με συρτές, αλλά αδυνατούν να φτιάξουν μία καθετή. Νομίζω, όμως, πως οι ψαράδες που ξεχώρισαν στο χώρο, ήταν κυρίως άτομα που ξεκινώντας απέκτησαν μία αμεσότητα επαφής με την πετονιά, το τσίμπημα και το ίδιο το ψάρι. Έχει σημασία καθοριστική το να μπορεί κάποιος να ξεχωρίσει πότε το ψάρι ακούμπησε, πότε έγλειψε και πότε θα αρπάξει το δόλωμα και η καλύτερη λύση για να το μάθει είναι ο αρχαιότερος τρόπος ψαρέματος. Η καθετή.

Παρεξηγημένη από πολλούς

Παρεξηγημένη από αρκετούς για την απλότητά της, απαξιωμένη από μερικούς άλλους για τις δυνατότητές της, εντούτοις αντέχει, υπάρχει, κυριαρχεί και κυρίως φέρνει ψάρια.
Στο τελείωμα του Μάη και τις πρώτες μέρες του Ιούνη, τα νερά στις ανατολικές ακτές της Εύβοιας έμοιαζαν με μέλι απλωμένο σε πιάτο, και οι προκλητικές περιγραφές φίλων που μέσω τηλεφώνου μετέφεραν αυτή την εικόνα με κούρδισαν, και ξεκίνησα χωρίς… καθυστερήσεις.
Για παρέα πήρα μαζί μου και τον Γιάννη Περατικό ή καθετάκια. Άρρωστος ο τύπος με όλη τη σημασία της λέξης.
Τα σχέδια έγιναν καθ’ οδόν. Περιείχαν ημερήσιο μέτζο παραγάδι και για τις ώρες που αυτό θα ψάρευε, συρτή και καθετή. Δόλωμα δεν αγοράσαμε αφού ήξερα πως υπήρχε στο σπίτι έτοιμο στο ψυγείο. Φθάνοντας η τύχη δεν ήταν με το μέρος μας.
Η σαρδέλα και οι άγριες μάνες είχαν χαλάσει λόγω διακοπής ρεύματος. Κατεβήκαμε με το φουσκωτό στην παραλία, έχοντας λίγα ταλαιπωρημένα δολώματα θράψαλου, που παρέμεναν για μήνες στον καταψύκτη.
Μπήκαμε με θερμοκρασία στους 33 βαθμούς, απόλυτη ηλιοφάνεια και τις απέναντι κορυφές της Δίρφυς ακόμη χιονισμένες. Ρίχνοντας μία ματιά σε τρέιλερ και βάρκες, διαπιστώσαμε πως όλοι ήταν εκεί. Ο Ηρακλής μαζί με τον Μήτσο παρέα για ημερήσια παραγάδια στα βαθιά, ο Πασχάλης μία τσαπαρί και μία συρτή, ο Ανέστης απομονωμένος στα δικά του λημέρια, ο Γιάννης Μπούρικας ανοιχτά στο Ναυτικό για μπαλάδες, ο Μιχάλης για συρτή και ο Βαγγέλης Αλεξίου που αναζητούσε μία ακόμα συναγρίδα θεριό, για να την κάνει ταίρι με την μεγάλη που ανέβασε πριν λίγες μέρες.

Από συρτή ούτε λέπι…

Χωθήκαμε και εμείς ανάμεσά τους με χρόνο αρκετό και διάθεση στα ύψη, δίχως όμως πολλές δυνατότητες…
Καταπιαστήκαμε με δυό συρτές που σέρναμε ψηλά και μεσόνερα, με διαφορετικά μεγέθη τεχνητών. Κατά μήκος της ακτογραμμής και μεσοπέλαγα, καλύψαμε τεράστιες αποστάσεις δίχως τύχη. Σταδιακά δοκιμάσαμε με άλλα τεχνητά, σε διαφορετικές αποχρώσεις, με άλλα μεγέθη, με περισσότερα ή και λιγότερα μολύβια, όμως και πάλι μηδέν.
Δοκιμάσαμε σε ξέρες και ρηχοπατιές για καμιά ξεστρατισμένη συναγρίδα, λαβράκι, μανάλι, βαθύτερα για ντάσκες και παλαμίδες, όμως ή δεν υπήρχε τίποτε ή μας αγνόησαν. Αδειάσαμε 15 λίτρα βενζίνης χωρίς να αισθανθούμε ούτε ένα τράβηγμα. Έχουν ξανασυμβεί φτωχές ψαριές στη συρτή, ποτέ όμως τέτοια χάλια.
Αφού είδαμε και αποείδαμε τις προκοπές μας, το μόνο που απέμενε ήταν η καθετούλα.
Χαράς ευαγγέλια για το φίλο μου που επιτέλους έμπαινε στο στοιχείο του. Ήταν φανερό πως όλες τις προηγούμενες ώρες με τις συρτές υπέφερε αδιαμαρτύρητα. Τώρα που είπαμε να δοκιμάσουμε με καθετές ζωήρεψε, και στο πρόσωπό του επανήλθε το χαμόγελο.

Ούτε για δείγμα…

Για το δικό μου δόλωμα τα είπαμε. Ο Γιάννης είχε φέρει μία σακούλα με γαρίδα, καραβιδάκι, πετροσωλήνες και θράψαλο. Στον καταψύκτη όλα τους, αχρησιμοποίητα από τον Νοέμβρη και με τις διακοπές ρεύματος, ήταν μόνο για πέταμα. Κρατήσαμε λίγο θράψαλο που και αυτό ψιλομύριζε και είχε βγάλει παχύρρευστο ζουμί κατάλληλο και για στοκάρισμα… Που πάμε ρε με όλες αυτές τις μαλ…ες σκεφτόμουν απογοητευμένος, όμως κουβέντα δεν έκανα.
Καθετές ρίξαμε σε κάποιους πάγκους γνωστούς για τις γόπες που κρατάνε σε βάθη περίπου 45 μέτρα, αλλά δεν πήραμε τσιμπιά ούτε για δείγμα. Συνεχίσαμε αλλού, σε ίδια και μικρότερα βάθη, όπου συνήθως κινούνται μικρολύθρινα, μουσμούλια και σπανιότερα σκαθάρια. Μάταιος ο κόπος. Παντού ο τόπος έμοιαζε με νεκροταφείο.
Σκεφτόμουν ότι ίσως έφταιγε η συνεχόμενη καλοκαιρία, ότι ίσως έφταιγε το δόλωμα και δεν το πλησίαζαν, έβαζα στη μέση και την καντεμιά μας, όμως και πάλι δεν έλεγα κουβέντα για να μην την χαλάσω στο φίλο μου. Απτόητος εκείνος. Πάμε και παραπέρα, ήταν η μόνιμη κουβέντα του, κάπου θα τα βρούμε. Και πράγματι είχε δίκιο, τα βρήκαμε. Όχι πως ήταν κόκκινα ή άσπρα από αυτά που γυρεύαμε, ωστόσο μας έδωσαν επιτέλους την ευκαιρία να πούμε πως κάναμε το κέφι μας.

Οι… γουρουνόχανοι

Χάνοι παιδιά, και μερικοί διπλάσιοι, από αυτούς που λέμε γουρουνόχανους. Αν η καθετή έμενε για λίγο διάστημα απείραχτη από δαύτους, προλάβαινε να αρπάξει και κανένα 300άρι κόκκινο. Και η αλήθεια είναι πως πραγματικά τα καθαρά άρπαζαν μονομιάς.
Με τέτοια αναπάντεχη εξέλιξη, ακόμη και ο πλέον δύσπιστος αναγκαστικά θα παραδεχόταν πως άμα τα ψάρια πεινάνε…. Για να καταλάβετε σε τι κατάσταση ήταν το θράψαλο, αρκεί να σας πω ότι δολώναμε και μετά ψάχναμε βρεμένη πατσαβούρα για να σκουπίσουμε τα χέρια μας.
Όλα αυτά συνέβησαν σε ένα μόνο ψαρότοπο, σε πάγκο, πολύ απομακρυσμένο και για όση ώρα τα ρεύματα μας κρατούσαν αρόδου πάνω από το κεφαλάρι του, σε βάθος μεταξύ 36 και 38 μέτρων.
Μόλις λίγο μας ξέσερναν πιάναμε τα 55 και βάλε, οπότε εκεί δεν τσιμπούσε τίποτα. Μαζί μας δεν είχαμε το βυθόμετρο, όμως επειδή τα σημεία αυτά συνεχώς τα ψαρεύω με παραγάδια, ήξερα σχεδόν ακριβώς τις διακυμάνσεις του βυθού.

Άμα υπάρχουν ψάρια που πεινάνε, τρώνε και σόλες

Ο Γιάννης είναι αλήθεια πως και περισσότερα έπιασε και μεγαλύτερα και ευχαριστήθηκε όπως το σχεδίαζε. Το κερασάκι στην τούρτα που λέμε, του έκατσε όταν του άρπαξε και μία ωραιότατη σκορπίνα, που στη θέα της ομολογούσε πως μεγαλύτερη δεν είχε βγάλει.
Σε ένα διάστημα τριών ωρών που απέμενε ως το σούρουπο, βγάλαμε 5,5 κιλά ψάρια. Υποθέτω πως αν δεν είχαμε χάσει προηγουμένως τόσες ώρες με τις συρτές και με τις άκαρπες αναζητήσεις σε άλλους ψαρότοπους, σίγουρα η ψαριά θα ήταν μεγαλύτερη, ίσως και ποιοτικά καλύτερη. Τρέχουμε όλοι μας για δολώματα ζωντανά, φρέσκα, περιποιημένα και τελικά αποδεικνύεται πως άμα υπάρχουν ψάρια και πεινάνε τρώνε και σόλες…
Πάλι βέβαια για ζωντανά και μυρωδάτα θα πηγαίνουμε στα ψαρομάγαζα, να όμως που και τα βρόμια κάνουν καλή δουλειά.

Ακολουθήστε το kynigesia.gr στο Google News.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Το ρωσικό μονόκαννο IJ-18, ένας κυνηγετικός θρύλος…

Το μονόκαννο IJ-18 είναι ένα όπλο που έχει σημαδέψει μια εποχή. Μια εποχή που οι μεγαλύτεροι από μας θυμούνται πολύ καλά, αφού με ένα...
spot_img
spot_img

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

ΔΗΜΟΦΙΛΗ