Προκειμένου να “χτιστεί” ένα γουρουνόσκυλο, απαιτούνται προσεχτικά βήματα… Ένας λάθος χειρισμός στην αρχή, μπορεί να αποβεί “καταστροφικός” για την εξέλιξη και του πιο ταλαντούχου σκυλιού.

Ένα από τα πιο όμορφα και γνήσια πράγματα στον κόσμο των κυνηγών, είναι να εκπαιδεύεις και να “φτιάχνεις” μόνος σου το σκύλο σου. Δεν είναι εύκολο, απαιτεί γνώσεις και αφοσίωση στο σκοπό, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για νεαρά κυνηγόσκυλα που αργότερα πρέπει να αναμετρηθούν με αγριογούρουνα…

Άστοχοι χειρισμοί

Όμως, είναι κάτι όμορφο και συναρπαστικό, αφήνει μέσα στον κυνηγό ξεχωριστά συναισθήματα και τον “δένει” αναπόσπαστα με το σκύλο του. Για να “χτιστεί” ένα καλός σκύλος - ιχνηλάτης που να κυνηγάει αγριόχοιρους, απαιτούνται προσεχτικά βήματα… Ένας λάθος χειρισμός του ζώου στην αρχή, μπορεί να αποβεί “καταστροφικός” για την εξέλιξη ακόμα και ενός ταλαντούχου σκύλου. Δυστυχώς, οι άστοχοι χειρισμοί στα αρχικά στάδια, συχνά επιφέρουν και ανεπανόρθωτα αποτελέσματα!

Ειδικά την άνοιξη, δύο είναι τα “πεδία” που μπορεί να εκπαιδευτεί ένας σκύλος για αγριογούρουνα: είτε τα περιφραγμένα “εκπαιδευτήρια” ιδιωτών, είτε οι καθορισμένες από τα δασαρχεία, Ζώνες Εκγύμνασης κυνηγετικών σκύλων.

Και στη μία και στην άλλη περίπτωση, όμως, είναι απαραίτητο να τηρηθεί μία μεθοδολογία συγκεκριμένων κανόνων, για να επιτευχθεί το ποθούμενο αποτέλεσμα…

Τα περιφραγμένα “εκπαιδευτήρια” προσφέρουν πιο εύκολη πρόσβαση, περισσότερες ευκαιρίες και μεγαλύτερη… ασφάλεια στο σκύλο που κάνει τα πρώτα του “βήματα”.

Ωστόσο, εκεί γίνονται και… τα λάθη. Γιατί, καλά είναι τα “εκπαιδευτήρια” για τα πρώτα “βήματα” ενός σκύλου, όμως, δεν είναι για… πολλές επαναλήψεις!

Προσοχή στην... κατάχρηση

Μέσα σε ένα “εκπαιδευτήριο” μπορεί κανείς να δει το επίπεδο του θάρρους και της “οξύτητας” ενός νεαρού σκυλιού, αλλά όχι τις ικανότητες και την επιδεξιότητά του στην ιχνηλασία.

Σε αυτές τις περιορισμένες εδαφικές εκτάσεις, όπου η βλάστηση είναι συχνά ελλιπής, ο σκύλος λειτουργεί περισσότερο με την όραση παρά με τη μύτη. Και αν ο κυναγωγός επιμείνει να του προσφέρει αυτήν την ευκολία, στην ουσία τον παροτρύνει και τον συνηθίζει να κυνηγά με το “μάτι” και όχι με την “μύτη”.

Αυτό, όμως, είναι κάτι… καταστροφικό στις πραγματικές συνθήκες κυνηγίου, που αργά ή γρήγορα θα κληθεί να αντιμετωπίσει ο σκύλος… Η κατάχρηση των “εκπαιδευτικών” σε τέτοιες εύκολες και ελεγχόμενες συνθήκες, μαθαίνει τα νεαρά σκυλιά να ασχολούνται μόνο με τα άφθονα “φρέσκα” ίχνη. Στο βουνό, όμως, τέτοιες ευκολίες δεν υπάρχουν. Και τι να τον κάνεις ένα σκύλο που ψάχνει μόνο τα… κοντινά αγριογούρουνα, χωρίς να έχει την υπομονή και την επιμονή να ακολουθήσει τους “κρύους” ντορούς;

Ένα ακόμη αρνητικό στοιχείο που μπορεί να “γεννήσει” ένα “εκπαιδευτήριο”, είναι η… επικίνδυνη αύξηση της αυτοπεποίθησης ενός σκύλου - ιχνηλάτη.

Οδυνηρές αλήθειες

Το σκυλί συνηθίζει να αντιμετωπίζει βολικά γουρούνια με παθητική συμπεριφορά, οπότε υπερεκτιμά τις ικανότητές του και παύει να φυλάγεται. Όμως, τα καπριά των “εκπαιδευτηρίων”, δεν έχουν καμία σχέση με τα πραγματικά αγριογούρουνα των κυνηγότοπων… Και όταν ένας σκύλος που έχει συνηθίσει τα πρώτα, αντιμετωπίσει για πρώτη φορά τα δεύτερα, μπορεί να βρεθεί μπροστά σε μία… οδυνηρή αλήθεια!

Βέβαια, επικίνδυνα λάθη διαπράττονται και στα “εκπαιδευτικά” που γίνονται στο βουνό, ιδιαίτερα όταν άπειρα σκυλιά τυχαίνει να πέσουν πάνω σε έναν έμπειρο, οξύθυμο και επιθετικό αγριόχοιρο.

Ο νεαρός σκύλος ούτε να συμπεριφερθεί ξέρει, ούτε και να αναγνωρίσει τον κίνδυνο για να μπορέσει να φυλαχτεί. Υπάρχουν πολλά σκυλιά που χτυπήθηκαν και “καταστράφηκαν” έτσι… Γιατί ακόμα και θανατηφόρο να μην είναι το χτύπημα του κάπρου, συχνά “γονατίζει” και αποκαρδιώνει το σκύλο εφ’ όρου ζωής!

Οι έμπειροι κυνηγοί, ξέρουν να επιλέγουν ακόμα και το γουρούνι που θα κυνηγήσει ο σκύλος τους: ψάχνουν για ίχνη που παραπέμπουν σε μικρού μεγέθους αγριόχοιρους, ενώ είναι έτοιμοι πάντα να παρέμβουν, εάν προκύψουν αναπάντεχες καταστάσεις.

Η ευθύνη του κυναγωγού

Αυτοί που ξέρουν, δεν λύνουν ποτέ τα νεαρά σκυλιά στην τύχη. Ο σκύλος αφήνεται “συστημένα”, σε ζώα και σε σημεία που εγγυώνται τη μεγαλύτερη δυνατή ασφάλεια… Στα άοπλα “εκπαιδευτικά” πρέπει να γίνεται σχολαστική επιλογή τόσο του χώρου, όσο και του είδους του αγριόχοιρου, στα χνάρια του οποίου θα “λυθεί” ο σκύλος... Δεν είναι ούτε έξυπνο ούτε και ασφαλές να βάλετε τα σκυλιά να δουλέψουν σε πολύ δύσβατο και “κλειστό” μέρος, όπου η κίνησή τους είναι πιο δυσχερής, εξαιτίας της πυκνής και συμπαγούς βλάστησης.

Αν, μάλιστα, πρόκειται για γουρούνα με γουρουνόπουλα, θα πρόκειται για ένα “σενάριο καταστροφής” που μπορεί να υλοποιηθεί ανά πάσα στιγμή! Είναι τραγικό λάθος να αφήνονται σκυλιά σε τόπο όπου υπάρχει “σκρόφα” με γουρουνόπουλα...

Και αυτό όχι μόνο για το θηλυκό ζώο με τα μικρά της, αλλά και για το ίδιο το σκυλί ή τα σκυλιά. Είναι με μαθηματική ακρίβεια βέβαιο ότι, ένα θηλυκό αγριογούρουνο με μικρά, θα γίνει άκρως επικίνδυνο εάν “πιεστεί” από σκυλιά!

Το συχνό λάθος με τα πολλά σκυλιά

Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να αφήνονται όλα τα σκυλιά μαζί, διότι μέσα στην “αναμπουμπούλα” και στην έξαψη το ένα θα παρασύρει το άλλο, και μπορεί να πλησιάσουν το αγριογούρουνο περισσότερο από όσο πρέπει.

Το πλήθος κάνει τα σκυλιά να αισθάνονται πιο σίγουρα και πιο δυνατά, αντλούν κουράγιο το ένα από το άλλο, ακούν τα γαβγίσματα και μανιώνουν περισσότερο...

Μόνο που όλη αυτή είναι μία κατάσταση “πλασματική”, γιατί αν ο κάπρος χιμήξει, όπλο δεν θα υπάρχει για να τα υπερασπιστεί από τα δόντια του!

Επίσης, δεν πρέπει να αφήνονται τα σκυλιά μόνα τους, ιδιαίτερα στη φάση μιας “στάμπας” που παρατείνεται... Η ύπαρξη των ανθρώπων θα φοβίσει τον αγριόχοιρο και θα τον αναγκάσει να τραπεί σε φυγή, χωρίς να του επιτρέψει ένα θερμό “επεισόδιο” με το σκύλο.