Η ρύθμιση των σκοπευτικών γίνεται ανάλογα με την απόσταση στην οποία θεωρεί ο κυνηγός ότι θα περάσει το αγριογούρουνο που θα πυροβολήσει, κι αυτή, σπανίως είναι πάνω από τα 30 μέτρα…
Η χρήση των ρυθμιζόμενων σκοπευτικών είναι έξω από την κουλτούρα των Ελλήνων κυνηγών.
Αυτό κάθε άλλο παρά παράξενο είναι και οφείλεται, σε μεγάλο βαθμό, σε δύο, κυρίως, λόγους:
• Ο πρώτος έχει να κάνει με το γεγονός, ότι τα ρυθμιζόμενα σκοπευτικά αποτελούν στάνταρ εξοπλισμό στα ραβδωτά όπλα, τα οποία απαγορεύονται στην… πολιτισμένη Ελλάδα, ενώ επιτρέπονται στην “απολίτιστη” Ευρώπη και τις Η.Π.Α.
• Ο δεύτερος λόγος, είναι ότι στο Ελλαδιστάν, δεν επιτρέπεται η αγορά σκοπευτικών βοηθημάτων, όπως είναι οι διόπτρες οι ακτίνες λέιζερ, κ.λπ, για την εκ των υστέρων τοποθέτησή τους στα λειόκαννα όπλα.
Παρά ταύτα πάντως, και στην Ελλάδα οι κάννες slug -χρησιμοποιούνται σχεδόν αποκλειστικά στο κυνήγι του αγριόχοιρου- διαθέτουν ρυθμιζόμενα σκοπευτικά, έστω κι αν αυτά είναι υποτυπώδη. Στην περίπτωση, τώρα, που ο κυνηγός ρίχνει και μονόβολα ή μόνο μονόβολα, τα ρυθμιζόμενα σκοπευτικά είναι χρήσιμα, αρκεί να έχουν ρυθμιστεί σωστά. Οι ρυθμίσεις έχουν να κάνουν με την καμπύλη που σχηματίζει το βλήμα στην πορεία του μέχρι το στόχο, την απόσταση και το σχήμα του.
Στα σταθερά σημεία στις κάννες slug που έχουν σκοπευτικά είναι 2:
• Το μεσαίο ρυθμιζόμενο σκοπευτικό.
• Η ακίδα σκόπευσης στο στόμιο της κάννης.
Για να ρυθμίσετε σωστά τα σκοπευτικά, θα πρέπει να γνωρίζετε ότι όσο ανεβάζετε το μεσαίο σκοπευτικό, ανάλογα ανεβαίνει και το μάτι προς τα επάνω, για να ευθυγραμμιστεί με την ακίδα σκόπευσης.
Επομένως, όσοι το παρακάνουν, θα διαπιστώσουν ότι η κάννη τους (το στόμιο) θα κοιτάζει προς τα επάνω.
Η ρύθμιση των σκοπευτικών, γίνεται ανάλογα με την απόσταση στην οποία θεωρεί ο κυνηγός ότι θα περάσει το ζώο που θα πυροβολήσει. Χωρίς, βεβαίως, αυτή η απόσταση να είναι ποτέ δεδομένη ενώ θα πρέπει να τονιστεί ότι, δεν υπάρχει ρύθμιση, που να αποδίδει στο μάξιμουμ στα 20, 40 ή 60 μέτρα.
Μεσοβέζικη λύση…
Η πλειοψηφία των κυνηγών του αγριόχοιρου επιλέγει την παράλληλη με την κάννη ρύθμιση, ανεβάζοντας ή κατεβάζοντας το σκοπευτικό, κάτι που έχει ως αποτέλεσμα να μη δημιουργείται γωνία προς τα πάνω ή προς τα κάτω. Βεβαίως, για να είμαστε αντικειμενικοί, αυτή η λύση είναι μεσοβέζικη και όχι πάντα αποτελεσματική. Για τη σωστή ρύθμιση πρέπει να έχουν προηγηθεί δοκιμές και ταυτόχρονα ο κυνηγός – σκοπευτής, να γνωρίζει, έστω και στο περίπου (σε καμία περίπτωση, πάντως, με αποκλίσεις των 20- 30 μέτρων), σε ποια απόσταση, συνήθως, τουφεκάει τα γουρούνια. Παράλληλα θα πρέπει να είναι σε θέση να κάνει τις σωστές ρυθμίσεις.
Στην Ελλάδα, η μεγαλύτερη απόσταση στην οποία πυροβολούνται, συνήθως, οι αγριόχοιροι, σπανίως ξεπερνά τα 30 μέτρα. Κάτι που έχει άμεση σχέση με τον τρόπο που γίνεται το συγκεκριμένο κυνήγι, με την παγάνα να είναι η επικρατέστερη μέθοδος. Οι κυνηγοί που ακολουθούν τα σκυλιά και πυροβολούν τους αγριόχοιρους στο “σήκωμα”, είναι ελάχιστοι. Τα καρτέρια στις παγάνες στήνονται -συνήθως – σε αγροτικούς δρόμους και μικρά ανοίγματα στο δάσος.
Δεν είναι τυχαίο ότι στην πλειοψηφία τους οι κυνηγοί χρησιμοποιούν δράμια (9βολα, 10βολα, 12βολα κ.λπ.).
Η οπτική επαφή με το θήραμα διαρκεί λίγα δευτερόλεπτα και μέσα σε αυτό το εξαιρετικά περιορισμένο χρονικό όριο, ο κυνηγός θα πρέπει να πυροβολήσει χωρίς να έχει την… πολυτέλεια να σκοπεύσει με υπομονή και ακρίβεια το θήραμα.
Τα δράμια και ο “κύκλος” διασποράς
Τα δράμια δημιουργούν κύκλο διασποράς με αποτέλεσμα το άνοιγμα των σκαγιών να διαθέτει μεγαλύτερη φονική επιφάνεια. Η λογική είναι ίδια με αυτή που έχουν οι κυνηγοί που ασχολούνται με την μπεκάτσα και το ορτύκι, δηλαδή κοντινές τουφεκιές με διασπορά σκαγιών ώστε να συγχωρούνται σκοπευτικά λάθη.
Στην περίπτωση του αγριόχοιρου, η διαφορά έγκειται στο ότι, καθώς το θήραμα είναι μεγάλο, κάποιες φορές τα σκάγια που φτάνουν στο σώμα του ενδεχομένως να μην είναι αρκετά, ώστε να το καταβάλουν ακαριαία ή να προξενήσουν θανάσιμο τραυματισμό βρίσκοντας σε ζωτικά σημεία. Η συζήτηση για το αν θα πρέπει να χρησιμοποιούνται δράμια στο κυνήγι του αγριόχοιρου δεν είναι επί του παρόντος. Η ουσία και η πραγματικότητα είναι, ότι στην πλειοψηφία τους οι κυνηγοί αυτά χρησιμοποιούν.
Στην περίπτωση των κυνηγών που χρησιμοποιούν αποκλειστικά και μόνο δράμια στο κυνήγι, οι κάννες με ρυθμιζόμενα σκοπευτικά δεν έχουν καμιά πρακτική χρήση. Οι βολές που πραγματοποιούν είναι βολές κατάδειξης και όχι ακριβείας. Το ζητούμενο είναι με μία γρήγορη επώμιση και πυροβολισμό, να στείλουν τη δέσμη των σκαγιών περίπου πάνω στο στόχο.
Η… φιλοσοφία των μονόβολων
Τα μονόβολα σαν φυσίγγια είναι μεγάλο κεφάλαιο. Η χρήση τους από τους κυνηγούς περιορίζεται στο να έχουν μερικά μαζί τους για τις μακρινές τουφεκιές. Ο σχεδιασμός και η μελέτη τους απασχολεί πολλούς ειδικευμένους επιστήμονες. Το βασικό ζητούμενο είναι να καταφέρουν να έχουν, σε κάννες που στο εσωτερικό τους είναι λείες, τις μικρότερες δυνατές αποκλίσεις από το κέντρο της βολής, σε διαφορετικές αποστάσεις.
Τα υπόλοιπα, σε ότι αφορά στην κρουστική ενέργεια, την απόσταση και την ικανότητά τους να καταβάλουν μεγαλομεσαία, σε μέγεθος, θηράματα είναι σχετικά εύκολα.
Και σε αυτό σημαντικό ρόλο παίζει το βάρος των βλημάτων, που είναι πολύ μεγαλύτερο από αυτό που χρησιμοποιούν στα ραβδόκαννα όπλα, παρουσιάζοντας ταυτόχρονα ένα πρόβλημα, που είναι η ευθυβολία.
Οι κάννες των λειόκαννων όπλων δεν έχουν κατασκευαστεί με τη λογική να στέλνουν με ακρίβεια τα βλήματα στο στόχο. Αντιθέτως, στα ραβδόκαννα όπλα η μείωση του φαινομένου της ταλάντωσης της κάννης, είναι από τα βασικά ζητούμενα.
