O ροφός με … ονοματεπώνυμο! Αντωνάκης ο ζόρικος!
Κάποια ψάρια μένουν χαραγμένα στη μνήμη όσων ασχολούνται με το ψαροτούφεκο για διαφορετικούς λόγους. Κάποια για τη δυσκολία σύλληψής τους, κάποια άλλα λόγω της ομορφιάς και των χρωμάτων τους, μερικά λόγω του μεγέθους τους, κ.λ.π.
Του Αλέξανδρου Κοράκη
Σάββατο μεσημέρι και είμαι στημένος έξω από το σπίτι του Χρήστου, πιστός στο ραντεβού που είχε καθοριστεί από το προηγούμενο βράδυ. Αυτό που δεν είχαμε αποφασίσει ήταν ο τόπος που θα βουτούσαμε κι έτσι, αφού φορτώσαμε το τζιπ με τον εξοπλισμό μας, ξεκινήσαμε προς τα βορινά, αφήνοντας την τύχη και το ένστικτό μας να μας οδηγήσει.
Τελικά, μετά από ώρα καταλήξαμε σε έναν χωματόδρομο που οδηγούσε σε αδιέξοδο μπροστά από ένα εκκλησάκι. Η ακτογραμμή σ’ αυτό το σημείο γινόταν πολύ απόκρημνη και με μεγάλη κλίση. Ο βυθός που βλέπαμε από ψηλά υποσχόταν μεγάλα βάθη και ενδιαφέρουσα μορφολογία.
Αποφασίσαμε να συνεχίσουμε με τα πόδια και αφού φορτωθήκαμε τους σάκους, αρχίσαμε να κατηφορίζουμε προς τη θάλασσα με μεγάλη δυσκολία. Η πυκνή βλάστηση και το ολισθηρό έδαφος σε συνδυασμό με το βάρος του εξοπλισμού μας κούρασε, αλλά έπειτα από λίγη ώρα είχαμε φτάσει στα βράχια της ακτής.
Αυτό που σκεφτόμουν ήταν την ανάβαση του γυρισμού κι έτσι για αστείο είπα του Χρήστου να μην χτυπήσουμε κανένα μεγάλο ψάρι, γιατί ποιος θα το ανεβάσει ως το αυτοκίνητο. (Πού να ‘ξερα ο δόλιος ότι ο Θεός εκείνη τη στιγμή… άκουγε!!).
Μπαίνοντας στον νερό διαπιστώνω ότι τα νερά είναι αρκετά θολά και υπάρχει ορατότητα ως τα 12 με 15 μέτρα το πολύ.
Οι βουτιές που ακολουθούν είναι αναγνωριστικές, για ζέσταμα αλλά αποδίδουν έναν καλό σαργό, που είχε κρυφτεί έντεχνα σε μία τραγάνα. Αποφασίζω να συρθώ στα ρηχά, κοντά στα βράχια και αφήνω το Χρήστο πιο ανοιχτά να ανιχνεύει τα μπλε νερά. Χαμογελώ πίσω από τον αναπνευστήρα. Ξέρω ότι ψάχνει κάτι μεγαλύτερο από χειλούδες και σαργούς σήμερα.
Έπειτα από μισή ώρα καρτεράκια και ψαχτήρια που δεν απέδωσαν τίποτα, αποφασίζω να προχωρήσω γρηγορότερα κοιτώντας μπροστά, όπου ένα σκαλοπάτι που ανέβαινε από τα βαθιά, δημιουργούσε ένα πατάρι με κοιλότητες και σχισμές. Και τότε τον είδα! Στα όρια του οπτικού μου πεδίου αχνά ένας όγκος με γνώριμο σχήμα έσπευσε να εξαφανιστεί μέσα στον βράχο. Γυρίζω να δω που είναι ο Χρήστος και καταλαβαίνω από το βλέμμα του ότι τον είδε κι αυτός.
«Μεγάλο ψάρι φίλε και απ’ ότι φαίνεται και πονηρό.»
Συμφωνώ μαζί του. Έχω μια πολύ απλή εξίσωση γι αυτά τα ψάρια: Μεγάλος ροφός + Ρηχό θαλάμι = Δύσκολος ροφός
Στην προκειμένη περίπτωση όμως αποδείχτηκε ότι αυτό που θα περιέπλεκε την κατάσταση, ήταν το θαλάμι του ψαριού. Επρόκειτο για μία εγκάρσια τεράστια χαρακιά κάτω από το γείσο ενός βράχου, ύψους 3 μέτρων. Το βάθος μόλις 9 μέτρα. Το πατάρι αυτό έβλεπε προς τα βαθιά και προφανώς ήταν το τέλειο ορμητήριο του ψαριού προς τη βοσκή του.
Πρώτη βουτιά και εξερευνώντας όλη τη σχισμή, αντιλαμβάνομαι ότι το μεγαλύτερο μέρος της είναι τυφλό, χωρίς τρύπες, άξιες να χωρέσουν ένα 20άκιλο ψάρι.
Το μυστήριο λύνεται στην επόμενη βουτιά του Χρήστου, όταν ανακαλύπτει στα αριστερά ένα μεγάλο τούνελ. Βέβαιος λοιπόν ότι το ψάρι βρίσκεται εκεί μέσα, οπλίζομαι με ένα 100άρι λαστιχοβόλο και καταδύομαι. Βρίσω το σπήλαιο και ανάβω φακό, έτοιμος για όλα. Αλλά δεν έμελλε να είναι τόσο απλό.
Το τούνελ συνεχιζόταν και αποφάσισα να εισχωρήσω στα ενδότερα, αφού ήταν αρκετά ευρύχωρο. Προχώρησα άλλα 4-5 μέτρα ακόμη. Η ατμόσφαιρα κλειστοφοβική. Στρέφω το φακό προς όλες τις κατευθύνσεις, αλλά παντού βράχος. Ψάρι πουθενά. Τότε, κάτι με έσπρωξε να κοιτάξω ψηλά κι εκεί σφηνωμένος στο ταβάνι μπροστά μου, βρισκόταν ο ροφός με τα αγκάθια του ορθωμένα και τα πλευρικά του πτερύγια να κινούνται ρυθμικά.
Βολή κατάμουτρα κι επικρατεί το χάος. Τραβώ όσο πιο γρήγορα μπορώ το σχοινάκι της βέργας και κατευθύνομαι γρήγορα προς την έξοδο, τραβώντας το ψάρι πίσω μου. Ξαφνικά το βάρος στην άκρη του σχοινιού χάνεται. Ο ροφός ξεψάρισε!!!
Ανεβαίνω ήρεμα προς την επιφάνεια, παίρνω ανάσες κι εξηγώ στο ζευγάρι μου τι έγινε.
Ζόρικος ο ροφός φίλε, λέω.
Τελικά είχε σπάσει η βέργα στην εγκοπή της δεύτερης σκάλας από τη σφοδρότητα της αντίδρασης του μεγάλου ροφού. Σύννεφα άμμου βγαίνουν από το θαλάμι κι εμείς περιμένουμε να καθαρίσει η ορατότητα για να ξαναδοκιμάσουμε. Έπειτα από 20 λεπτά αναμονής, αποφασίζω πως είναι ώρα για μια δεύτερη προσπάθεια. Καλή χαλάρωση στην επιφάνεια, γιατί το βάθος δεν είναι μεγάλο, αλλά σκέφτομαι ότι είναι 9 μέτρα κάτω και 6 μέτρα το εσωτερικό της τρύπας, οπότε πρόκειται για 15 μέτρα δύσκολη υποβρύχιας διαδρομής, που απαιτεί αρκετή άπνοια.
Μπαίνοντας ξανά στην σπηλιά προχωρώ αποφασιστικά, έχοντας στο χέρι μου το δυνατό 90άρι του Χρήστου. Ανακαλύπτω το ροφό στο ίδιο ακριβώς σημείο, στην ίδια στάση. Déjà vu η κατάσταση, όπως λένε και οι Γάλλοι. Ξανά βολή κατά μέτωπον και ξανά χαμός. Ήχος από μέταλλο, γδούποι ουράς, θολούρα, ανεβάζουν την αδρεναλίνη μου. Κολυμπώ με δύναμη προς το φως της εξόδου, σέρνοντας πίσω μου το μεγάλο ροφό, που αντιστέκεται και σκοτσάρει με σθένος. Αυτή τη φορά η βέργα αντέχει και αναδύομαι, αφήνοντας μουλινέ. Ο Χρήστος ανταποκρίνεται άψογα, παίρνοντας το όπλο και τραβώντας το ψάρι προς την επιφάνεια. Αφού τον θανατώσαμε, έψαξα να δω που τον είχε βρει η πρώτη βολή. Η πρώτη βέργα μπήκε πάνω από το αριστερό μάτι και βρισκόταν ακόμα σπασμένη στο εσωτερικό του σώματός του. Η δεύτερη βολή τον βρήκε πάνω από το δεξί μάτι και κράτησε τελικά το 20 κιλo ψάρι. Κινήσαμε για το γυρισμό ικανοποιημένοι. Βγάλαμε μερικές φωτογραφίες, τακτοποιήσαμε του σάκους μας, ντυθήκαμε και ξεκινήσαμε για τη δύσκολη ανάβαση προς το αυτοκίνητο. Ο κλήρος να μεταφερθεί ο ροφός έπεσε σε μένα και εξετέλεσα το δύσκολο έργο αγκομαχώντας στην ανηφόρα με το κέφι και ηθικό όμως ακμαίο. Φτάνοντας έξω από ξωκκλήσι, φορτώσαμε τα πράγματα στο αμάξι και μπήκαμε να ανάψουμε από ένα κεράκι. Η εκκλησία ήταν αφιερωμένη στον Άγιο Αντώνιο. Στο δρόμο της επιστροφής αποφασίσαμε να ονομάσουμε το ροφό «Αντωνάκη», λόγω της τοποθεσίας και επειδή έπρεπε να έχει και επίθετο: «Αντωνάκης, ο Ζόρικος». Από τότε έχουμε βγάλει κι άλλους «Αντωνάκηδες» από τη συγκεκριμένη τρύπα, αλλά κανένας δεν ήταν τόσο ζόρικος, όσο ο πρώτος.
