Οι εκπαιδευτικές εξορμήσεις για τα νεαρά και άπειρα λαγόσκυλα, έχουν σαν στόχο την εξοικείωσή τους με τον κυνηγότοπο και το θήραμα, ενώ για τα δε έμπειρα, τη διατήρηση της καλής φυσικής τους κατάστασης, εν όψει της κυνηγετικής περιόδου που θα ακολουθήσει.
Οι άγραφοι «κανόνες» λένε, ότι για τα παλαιά λαγόσκυλα μέχρι δύο έξοδοι τον μήνα είναι αρκετοί, ωστόσο επισημαίνουν, πως για τα νεαρά αυτός ο ρυθμός δεν είναι ικανοποιητικός. Πρέπει να βγαίνουν περισσότερο τακτικά στο βουνό, κάποιες φορές να «συνοδεύονται» από τα παλαιότερα, μα τις πιο πολλές να είναι μόνα τους.
Βέβαια, η επιλογή νέων ατόμων για τη συγκρότηση της δικής μας ομάδας δεν εξαρτάται μόνο από τις όποιες πραγματικές ή υπερβολικές δυνατότητες της κάθε φυλής λαγόσκυλων, αλλά και από τις προσωπικές μας απαιτήσεις, σε συνδυασμό με το κλίμα και τη μορφολογία τους εδάφους της περιοχής που κυνηγάμε.
Προχωρώντας προς το τέλος του καλοκαιριού και με την εκπαιδευτική δραστηριότητα να φτάνει στο αποκορύφωμά της, είναι σίγουρο, πως ανάμεσα από τα εκατοντάδες κουτάβια που ξεχύνονται στους λαγότοπους, κάποια θα ξεχωρίσουν ευκολότερα, φτάνοντας στην καταξίωση γρηγορότερα από τα υπόλοιπα. Επειδή όμως όλα τους είναι ακόμη μόλις κάποιων μηνών και επομένως χαρίσματα, ικανότητες, κουσούρια και αδυναμίες είναι ακόμη μάλλον αδύνατον να «ανιχνευτούν» εκ μέρους μας με απόλυτη βεβαιότητα, αναγκαζόμαστε να περιοριστούμε σε ό,τι μας δείχνουν…
Παρακολουθώντας τα σχολαστικά θα αναζητήσουμε τα χαρακτηριστικά εκείνα, που θα καθορίσουν την πορεία τους στην κυνηγοσύνη. Κουτάβια που εκδηλώνουν έντονη κινητικότητα, αστραπιαία αντίδραση σε κίνηση και ήχους, και μανία εντοπισμού κάθε μυρωδιάς που έρχεται στα μουσούδια τους, είναι «καταδικασμένα» να εξελιχθούν σε περίφημα λαγόσκυλα, που με την κατάλληλη εκπαίδευση θα γίνουν τα λαγωνικά που ονειρευόμαστε. Ενδέχεται όμως κάποιο κουτάβι να είναι «μαζεμένο», φανερά διστακτικό σε σύγκριση με άλλα, ωστόσο να φανερώνει επιθυμία να βρίσκεται κοντά μας. Αν διαπιστωθεί πως θέλει και να μας ακολουθεί, σημαίνει πως αρχίζει να δείχνει εξοικειωμένο με το περιβάλλον και τους ανθρώπους, οπότε το λαμβάνουμε ως καλό σημάδι και επιχειρούμε πλέον να του βελτιώσουμε τις αδυναμίες, αναδεικνύοντας τις ικανότητες που έχει μέσα του. Αμέτρητες οι περιπτώσεις όπου κάποια «ντροπαλά» κουτάβια, με κατάλληλη μεταχείριση εξελίχθηκαν γρήγορα σε κορυφαίους ιχνηλάτες.
Στην ηλικία 6-12 μηνών
Τα πρώτα τους εκπαιδευτικά είναι και τα πλέον χαρακτηριστικά, και για το λόγο αυτό επιβάλλεται να γίνονται σε χώρους που αιγοπρόβατα και κυρίως αλεπούδες απουσιάζουν. Επειδή η ηλικία τους όμως είναι πολύ ευαίσθητη στις καταπονήσεις, πρέπει να δοθεί ιδιαίτερη προσοχή, ιδίως από τη στιγμή που το κουτάβι μας αρχίζει να «βγάζει»… Μπορεί έστω και μία υποτυπώδης καταδίωξη να μεταφράζεται εκείνη τη στιγμή ως δικαίωση των προσπαθειών μας, όμως οι συχνές επαναλήψεις βραχυπρόθεσμα ίσως εξελιχθούν σε «ανεπανόρθωτη βλάβη»… σχετικά με τη σωματική διάπλαση του κουταβιού μας. Όλα με μέτρο λοιπόν, και κυρίως με υπομονή. Αν έχει μεγαλώσει σε σωστό περιβάλλον και με κατάλληλες συνθήκες, σύντομα θα αρχίσει να ανοίγεται και να ακολουθεί την υπόλοιπη αγέλη, αντιγράφοντας πολλές από τις κινήσεις των εμπειρότερων. Σταδιακά επίσης θα τον εντάξουμε στον τρόπο εργασίας των υπολοίπων, διορθώνοντας τα αρχικά, αναμενόμενα λάθη, ωστόσο σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να ξεχνάμε τις αντοχές του και τον κίνδυνο μεγαλοκαρδίας του καραδοκεί…
Χάθηκαν τελείως άδικα πολλά «υποσχόμενα» κουτάβια από τέτοιες εγκληματικά λανθασμένες τακτικές, και βέβαια έμειναν πολύ πίσω σε εξέλιξη δεκάδες ταλαντούχα, που οι αφεντάδες τους επέμεναν μετά μανίας να βγάζουν για «μάθημα» σε τόπους που η σκόνη σηκώνεται με το πρώτο πάτημα, που το χώμα είναι τσιμέντο, η πέτρα καίει σαν λάβα και τα τελευταία πράσινα χορτάρια ξεράθηκαν…
Κάπου ανάμεσα σε αυτούς τους πρώτους μήνες της ζωής του θα μας δείξει και τις ικανότητές του στην όσφρηση. Και δυστυχώς ή ευτυχώς, σε αυτό το ζητούμενο «εκπτώσεις» δεν επιτρέπονται. Αν βαθμολογώντας το με αντικειμενικότητα, και δίχως προκατάληψη, πεισθούμε, πως μεγαλώνοντας δεν πρόκειται να ξεπεράσει τη μετριότητα, τότε, εφόσον και οι δικές μας θηραματικές προσδοκίες είναι υψηλές, καλύτερα είναι να μην «επενδύσουμε» στο μέλλον του… Γιατί καλό το νεύρο, το πάθος, η προσαρμοστικότητα και τα ανοίγματα, όμως δίχως μύτη προκοπή δεν γίνεται.
Η μύτη του ιχνηλάτη είναι ουσιαστικά κάτι σαν τα μάτια του φτερωτού αρπακτικού, και με αυτή επιχειρεί να εντοπίσει το θήραμα που αναζητά. Πάλι όμως και εδώ, επανέρχεται εκείνος ο άγραφος κανόνας και λέει, πως λαγωνικός που δεν συνδυάζει σωστά μύτη, εξυπνάδα και πάθος, αποτέλεσμα δεν φέρνει. Η φύση έχει προικίσει τα σκυλιά με το δυνατό «όπλο» της όσφρησης για να μπορούν να επιβιώνουν, οπότε, αφού αυτή η δυνατότητα τους παρέχεται από τον άνθρωπο, την χρησιμοποιούν για παροχή άλλου είδους «υπηρεσιών», όπως οδηγός, φύλακας, διασώστης, κυνηγός κ.λπ. Από τα πρώτα εκπαιδευτικά θα δούμε τον νεαρό ιχνηλάτη μας να μυρίζει όλο τον τόπο, με την περιέργειά του να φτάνει στα ύψη. Προοδευτικά, εμείς θα τον οδηγήσουμε στη μυρωδιά του λαγού, έχοντας μαζί του ως δάσκαλο ένα άλλο έμπειρο σκυλί. Από εκεί και μετά αρχίζει το τελευταίο και σίγουρα σπουδαιότερο στάδιο της εκπαίδευσης. Και όσο ο σκυλάκος θα αφηνιάζει από πάθος, τόσο εμείς θα ανανεώνουμε την υπομονή μας, ώσπου να μετατραπεί σε θαυμασμό. Όταν αρχίσει να μυρίζει ντορό, θα πρέπει να τον επιβραβεύουμε και να τον αφήνουμε εκεί όσο θέλει. Λίγο μετά, η ανταμοιβή μας θα είναι να τον δούμε να εξελίσσεται σε ιχνηλάτη.
Φτάνοντας σιγά – σιγά σε επίπεδο που να μπορεί να ντοριάσει και να σηκώνει πού και πού κάποιο λαγό, τον χωρίζουμε από το δάσκαλο, προκειμένου να αποκτήσει την αυτοπεποίθηση που πρέπει, κάτι που ειδικά για τα σκυλιά τριχωτού θηράματος είναι καθοριστικής σημασίας στην μετέπειτα πορεία τους.
Συνεχίζοντας τα εκπαιδευτικά, και εφόσον αποκτάμε πλέον τη βεβαιότητα, ότι διαθέτει μύτη και τη χρησιμοποιεί παράλληλα με την εξυπνάδα του, τότε του παραχωρούμε συνεχώς ολοένα και μεγαλύτερο χώρο για πρωτοβουλίες. Σύντομα εκείνος θα είναι ο δημιουργός και πρωταγωνιστής κάθε σκηνής, εμείς απλά θα ακολουθούμε για να την κλείνουμε…
Για κάθε λαγοκυνηγό, έχει σπουδαία σημασία να γνωρίζει την οσφρητική ικανότητα του κουταβιού που θα εντάξει στην ομάδα του. Ευκαιρίες για να το διακρίνουμε ευκολότερα θα μας δοθούν σε μέρες με δύσκολες καιρικές συνθήκες, αλλά και σε «περασμένες ώρες», εκεί δηλαδή που άλλα σκυλιά έχουν «τερματίσει»…
Η μύτη του σκύλου είναι μία αίσθηση της οποίας οι δυνατότητες βρίσκονται πολύ μακριά από κάθε περιγραφή και μακρύτερα από κάθε λογής φαντασία. Και στο κυνήγι του «αυτιά», όταν ο άνθρωπος χρησιμοποιεί τα μάτια του και ο ιχνηλάτης τη μύτη του, τότε πλέον μπορούμε να μιλάμε για ένα πραγματικά θεαματικό λαγοκυνήγι.
