Ο λαγός γιατακάζει στα πιο απίστευτα μέρη! Εκεί, που δεν πάει ο νους σου! Γι’ αυτό και -δεν είναι λίγες οι φορές- που σε αιφνιδιάζει. Πετάγεται ξαφνικά από εκει που δεν το περιμένεις. Κάνει παραλλαγή με το έδαφος, όπως ο καταδρομέας σε στρατιωτική επιχείρηση! Ο λαγός είναι ένας… ΛΟΚατζής! Ενίοτε μιμείται και… τα Ο.Υ.Κ!
κείμενο: Δημήτρης Παπαδόπουλος
Πιστεύω, πως δεν είμαι ο μόνος που έχει ζήσει τα πιο παράδοξα και απίστευτα, αναζητώντας τον τετραπέρατο «αυτιά», προσπαθώντας να ερμηνεύσω τα μηνύματα από τις φωνές και τις ουρές των σκύλων. Πείτε μου, σε ποιον δεν έχει συμβεί να τον ξεσηκώνει σε περιοχή που η εμπειρία τον έκανε να λέει: «Βάζω το χέρι μου στη φωτιά! Σε αυτό το μέρος αποκλείεται να κάθεται λαγός!».
Όμως, με τον αγαπημένο μας «αφταρά», μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μην λες, όπως λέει και ο σοφός λαός μας. Επειδή δεν θέλω να σας κρατάω άλλο σε αγωνία… Διαβάστε και θα καταλάβετε!
Εγώ, κυνηγάω πάντα σε ορεινή περιοχή, όπου ορισμένα σημεία είναι πολύ απότομα. Ένα Σάββατο, το θυμάμαι σαν να ήταν σήμερα, η μέρα έδειχνε αρκετά καλή για ιχνηλασία. Αυτό το επιβεβαίωσαν και τα σκυλιά μου, αφού μόλις τα κατέβασα έπιασαν αμέσως μυρωδιά. Κουνώντας ζωηρά τις ουρές και με κλαφουνίσματα χαράς, άρχισαν να ανεβάζουν προς την κορυφή του βουνού, μονό ντορό, με γρήγορο και σταθερό βήμα. Σε λίγο, πέρασαν την κορυφογραμμή και βγήκαν ιχνηλατώντας ολοένα και πιο ζωηρά στην άλλη πλευρά του βουνού, ένα μέρος ανήλιο και πολύ απότομο! Ήταν γεμάτο βράχια και πέτρες και πολύ λίγα βάγια, αυτά που στα μέρη μας τα λέμε «πυξάρια».
Κυνηγάω αρκετά χρόνια στην συγκεκριμένη περιοχή και ήταν η πρώτη φορά που τα σκυλιά μου κατέβαιναν σε εκείνον τον γκρεμό με ντορό!! Τα παρακολουθούσα από πάνω πώς έψαχναν και έβγαλα το συμπέρασμα ότι ενδεχομένως να είναι και περδίκια.
Έτσι, λοιπόν, αποφάσισα να τα φωνάξω να γυρίσουν πίσω όπως και έκανα! Τα σκυλιά υπάκουσαν στο κάλεσμά μου κι άρχισαν να ανεβαίνουν προς το μέρος μου. Εκείνη την ώρα, εμφανίστηκε από τα αριστερά μου ένας φίλος, ο Νίκος-Λαγοκυνήγια, όπως υπογράφει στον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook. Του εξήγησα το περιστατικό και του πρότεινα αν θέλει να βάλει στα ίχνη τα δικά του σκυλιά. Τον είδα διστακτικό και δεν επέμεινα. Εκείνος, αποφάσισε να πάει σε άλλο μέρος. Το ίδιο έκανα κι εγώ και είχα καλό αποτέλεσμα, αφού σήκωσα λαγό!! Επιστρέφοντας στην καλύβα το μεσημέρι καθόμουν και σκεφτόμουν όλη την ώρα τον πρώτο ντορό που έπιασαν τα σκυλιά, τη διαδρομή που έκαναν και αναρωτιόμουν αν έπραξα σωστά που τα σταμάτησα. Να μην τα πολυλογώ, η σκέψη μου όλο το βράδυ στροβιλιζόταν γύρω από την πρωινή ιχνηλασία. Ήθελα να ξεκαθαρίσω το… γρίφο! Έτσι, το άλλο πρωί, ξαναπήγα κι έλυσα τα σκυλιά μου στο ίδιο μέρος. Εκείνα, ξανάπιασαν ντορό και άρχισαν να ακολουθούν κατά γράμμα την ίδια διαδρομή, με αυτήν της προηγούμενης ημέρας. Έφτασαν πάλι στην άλλη μεριά του βουνού, ιχνηλατώντας σταθερά μέσα στα γκρέμια. Μόνο που αυτή τη φορά, τα ακολουθούσα κι εγώ, κατεβαίνοντας πολύ προσεκτικά, γιατί επικρατούσε παγωνιά και το έδαφος ήταν ολισθηρό. Οι συνθήκες ήταν πολύ αντίξοες και για τα σκυλιά, που προσπαθούσαν κι αυτά να κρατηθούν όρθια με μεγάλη δυσκολία, γιατί οι πέτρες υποχωρούσαν κάτω από τα πόδια τους, παρασέρνοντάς τα προς τα κάτω!
Για περίπου 15 λεπτά, τα σκυλιά έψαχναν επίμονα στο ίδιο σημείο, χωρίς αποτέλεσμα. Πάλι, αποφάσισα να τα σταματήσω και να αλλάξω μέρος, γιατί φοβήθηκα μην τυχόν πάθουν κάποια ζημιά και γλιστρήσουν στο γκρεμό.
Στο κάλεσμά μου ήρθαν όλα τα σκυλιά εκτός από τον «CHAMPION». Εκείνος, επέμενε να ψάχνει και κάθε τόσο σήκωνε το κεφάλι προς το μέρος μου σαν να μας έλεγε: «Πού πάτε; Εδώ είναι πλακωμένος!». Παρότρυνα να τον συνδράμουν στην έρευνα και τα άλλα σκυλιά.
Και δικαιωθήκαμε! Δεν πέρασαν λίγα λεπτά και ακούω τα τσιριχτά κλαφουνητά του ξεφωλιάσματος. Τον έβγαλαν μέσα από τα βράχια. Ήταν ένας μεγάλος ορεινός λαγός, που για κακή του τύχη, δεν είχε εναλλακτικό μέρος διαφυγής από ένα μικρό μονοπάτι που οδηγούσε πάνω σε μένα!
Έδωσα τα εύσημα στον «CHAMPION» για την επιμονή του, καθώς και στα υπόλοιπα σκυλιά! Ποιο είναι το συμπέρασμα; Ο λαγός γιατακάζει, όπου θεωρεί αυτός ότι το μέρος είναι ασφαλές κι όχι εκεί που νομίζουμε εμείς!
Κολυμπάει ο λαγός;
Από την αρχή της κυνηγετικής μου πορείας, πάντα είχα την απορία: «Κολυμπάει ο λαγός;». Ρωτούσα και παλιούς κυνηγούς, αλλά οι απαντήσεις που έπαιρνα δεν ήταν ξεκάθαρες: κανείς δεν γνώριζε να μου απαντήσει με σιγουριά! Πώς να απαντούσαν όμως με βεβαιότητα; Οι περισσότεροι ήταν βουνίσιοι και δεν είχαν στα κυνηγοτόπια τους κάποια λίμνη ή μεγάλα ποτάμια, για να έχουν αντίστοιχες εμπειρίες. Μετέπειτα, είχα ακούσει από ένα φίλο και μέλος της Ομάδας Εκπαίδευσης Λαγοκυνηγών (ΟΕΛ), τον Μανώλη Μπαντώλα, ότι τα σκυλιά του κυνηγούσαν αρκετή ώρα ένα λαγό, τον οποίο τον είδε να μπαίνει σε λίμνη και να βγαίνει κολυμπώντας στην απέναντι όχθη για να γλιτώσει! Τον πίστεψα, γιατί ο Μανώλης είναι πολύ καλό παιδί και καλός κυνηγός ! Μου το περιέγραφε και από μέσα μου αναρωτιόμουν γιατί να μην είμαι και εγώ σε αυτήν την φάση; Θα μου τύχει άραγε και μένα παρόμοιο περιστατικό; Την απάντηση στην απορία μου την πήρα αρκετά χρόνια αργότερα.
Ήταν μία μέρα του Νοέμβρη. Συγκεκριμένα Τετάρτη. Είχε βρέξει πολύ όλο το βράδυ και φυσούσε δυνατός αέρας. Γι’ αυτό, με τον αδερφό μου, αποφασίσαμε να αλλάξουμε μέρος από εκείνο που αρχικά σχεδιάζαμε. Επιλέξαμε ένα σημείο, όπου έκοβε ο αέρας και κατεβάσαμε τα σκυλιά, ελπίζοντας βέβαια να μην βρέξει και να μην γυρίσει ο αέρας από βοριάς που ήτανε σε νοτιά, γιατί τότε θα μας τα χαλούσε όλα!
Τα σκυλιά παιδεύτηκαν να πιάσουν ντορό. Όμως, κάποια στιγμή έπιασαν μία μυρωδιά και άρχισαν να την «δουλεύουν» καλά. Ύστερα από μισή ώρα κατάφεραν να σηκώσουν το λαγό. Ο αδελφός μου τον τουφέκισε δύο φορές, αλλά είδα ότι εκείνος συνέχισε να τρέχει αρκετά μακριά, στην αντίθετη κατεύθυνση και από το δικό μου καρτέρι. Άρχισα να τρέχω για να πιάσω πόστο, με την ελπίδα, ότι τα σκυλιά δεν θα τον χάσουν και, πιέζοντάς τον, θα τον αναγκάσουν να γυρίσει. Δεν γνώριζα καλά την περιοχή και με προβλημάτιζε, καθώς δεν μπορούσα να επιλέξω το καρτέρι. Αναζητούσα κάποιο μεγάλο μονοπάτι, ενώ είχα «τεντωμένη» την προσοχή μου, μήπως κι ακούσω τα σκυλιά που είχαν απομακρυνθεί. Οι στιγμές, μου φάνηκαν αιώνας, αλλά κάποια στιγμή έφτασαν οι μελωδικές φωνές τους στα αφτιά μου. Τα σκυλιά κατευθύνονταν προς το μέρος μου. Έκανα προσεκτικά καμιά τριανταριά βήματα πιο χαμηλά και βγήκα σ’ ένα μονοπάτι, κάτω από το οποίο είδα να ενώνονται δύο ρέματα γεμάτα νερό. Υπολόγισα, ότι ο λαγός με ένα σάλτο θα περάσει απέναντι και εστίασα εκεί την προσοχή μου. «Εδώ, θα τον περιμένω! Φτάνει να επιλέξει το συγκεκριμένο σημείο διαφυγής!», σκεφτόμουν. Οι φωνές πλησίασαν αρκετά κοντά, αλλά ο «αφτιάς», δεν φαινόταν πουθενά! Με την αδρεναλίνη στα… κόκκινα και το όπλο σε ετοιμότητα, έμεινα για αρκετά λεπτά, περιμένοντάς τον να βγει από το λάκκο. Τα σκυλιά είχαν φτάσει σχεδόν κοντά μου, αλλά δεν γινόταν τίποτα! Τότ, θυμήθηκα το περιστατικό του φίλου μου, του Μανώλη. «Λες;», ψιθύρισα κι αμέσως έτρεξα προς τη δεξιά μεριά του ρέματος, αν κι από εκεί είχα χειρότερη ορατότητα. Και τι είδα; Το λαγό να κολυμπάει! Με πήρε χαμπάρι όμως κι αυτός που, βγαίνοντας αμέσως από το νερό, πάτησε σε στέρεο έδαφος κι άρχισε να τρέχει με γρήγορα σάλτα, αλλά γι’ αυτόν ήταν πλέον αργά! Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη! Είχα ζήσει μία μοναδική εμπειρία. Είχα βρει, ύστερα από τόσα και τόσα χρόνια, την απάντηση στην απορία των πρώτων μου κυνηγετικών χρόνων και μάλιστα μπροστά στα μάτια μου.
Τελικά όντως… Ο λαγός κολυμπάει!
