spot_img
Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024
spot_img
ΑρχικήΚυνήγιΑξεσουάρ ΚυνηγούΚουδουνάκι VS Μπίπερ: Θετικά και αρνητικά στο κυνήγι μπεκάτσας

Κουδουνάκι VS Μπίπερ: Θετικά και αρνητικά στο κυνήγι μπεκάτσας

|

Laky Pet Food
Laky Pet Food
Laky Pet Food
Laky Pet Food

 

Σε μια εποχή που οι οπαδοί της τεχνολογίας κυριάρχησαν σε βάρος της παράδοσης, εγώ αλλά και πολλοί ακόμη, δεν έχουμε πεισθεί απόλυτα για την αναγκαιότητα χρήσης της ηχητικής σήμανσης σε όλα τα κυνήγια, όλες τις εποχές και σε όλα τα κυνηγοτόπια.

 

Πριν πολλά χρόνια, όταν εκείνοι οι διαπεραστικοί ήχοι άρχισαν να πρωτακούγονται και στα Ελληνικά βουνά, βρισκόμουν ανάμεσα σε εκείνους που αναθεμάτιζαν τον ερχομό τους και πηγαίνοντας ένα βήμα παραπέρα καταριόμουν τον Ιταλό που τα επινόησε. Αν θυμάμαι καλά, ήταν Γενάρης του 1989, στους Ποταμούς Νευροκοπίου, όταν κυνηγώντας μπεκάτσες μαζί με τον Λουκά Κρεμαστινό, σαστισμένοι, ακούσαμε πρώτη φορά μπίπερ.

Ανεκτίμητο εργαλείο για τον κυναγωγό

Στην πορεία όμως, τόσο οι συνθήκες, όσο και κάποια ατυχή περιστατικά με θετική ευτυχώς κατάληξη, με ανάγκασαν να τα αποδεχτώ, να τα χρησιμοποιήσω και τελικά να ομολογήσω πως αναμφίβολα αποτελούν ανεκτίμητο εργαλείο στα χέρια κάθε κυναγωγού. Ωστόσο, αν και έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που φόρεσα το πρώτο σε μία υπέροχη αλλά πάρα πολύ ανοιχτή επανιελίνα, εξακολουθώ να διατηρώ μερικές από τις επιφυλάξεις μου.

Πριν τις αναφέρω, δικαιούμαι νομίζω να πιστεύω ότι με πολύχρονη παρατηρητικότητα απέκτησα κάποιες πρόσθετες εμπειρίες αναλύοντας σημαντικές οπτικές λεπτομέρειες στη συμπεριφορά της μπεκάτσας. Γιατί κυνηγώντας συνήθως μόνος, πάντα οι ευκαιρίες για επιτυχή κατάληξη είναι πολύ μικρότερες συγκριτικά με αυτές που υπάρχουν δύο και παραπάνω όπλα στα σηκώματα. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που έβγαλα 3 και 4 πουλιά δίχως να μπορέσω να “μπουκάρω” κανένα, γιατί έβγαιναν στην “κακή”, ακάλυπτη μεριά…

Ποικίλα τα συμπεράσματα…

Σε πολλές συναντήσεις, θετικές και αρνητικές, είχα την δυνατότητα να δω τις αντιδράσεις της βελουδομάτας, όταν στην θέση της πλησίαζε μπίπερ ή κουδουνάκι, με τις πλέον χαρακτηριστικές και πρόσφατες να παραμένουν έντονα ζωγραφισμένες στη μνήμη μου.

Έβγαλα λοιπόν κάποια συμπεράσματα, για τα οποία φυσικά δεν διεκδικώ το αλάνθαστο. Αρχικά να τονίσω ότι ο ηλεκτρονικός ήχος προσφέρει πολύτιμες υπηρεσίες πρωτίστως σε κυνηγούς που διαθέτουν εξαιρετικά “ανοιχτά” σκυλιά, όπως επίσης και σε αυτούς που πέρα από ελατιάδες και ντούσκα, προτιμούν ιδιαίτερα σφιχτούς τόπους.

Σε τέτοια μέρη, πυκνά και ζόρικα, που κατά κοινή ομολογία δεν είναι συνήθως ο προσφιλέστερος προορισμός των περισσοτέρων, έχω παρατηρήσει ότι οι μπεκάτσες ανέχονται ευκολότερα και για περισσότερο χρόνο τον ήχο του μπίπερ, ίσως γιατί δεν τον ακούνε συχνά, ίσως επίσης γιατί δεν τον έχουν ακόμη ερμηνεύσει ως επερχόμενη απειλή.

Εκεί κάνει… θαύματα

Έχουμε κυνηγήσει άπειρες φορές μπεκάτσες στα δύσβατα του Καϊμακτσαλάν, στα αδιαπέραστα του Γράμμου, στα σκιερά του Κόζιακα, στις σφιχτές πλαγιές του Όθρυς, αλλά και στα “αζήτητα” πυκνά της μαγευτικής ορεινής Ναυπακτίας, τόπους με μηδενική σχεδόν κυνηγετική παρουσία, διαπιστώνοντας πως εκεί το μπίπερ κάνει θαύματα…

Κάνω λόγο για περιοχές απολύτως ερημικές και απομονωμένες, με απίστευτα δύσκολο εδαφικό ανάγλυφο, τόπους προς τα χωριά του Πόρου και του Ρηγάνιου, από τους οποίους τα περισσότερα πουλιά που ήρθαν Οκτώβρη και Νοέμβρη, ίσως και να ξαναγυρίσουν πίσω στην βορειοανατολική Ευρώπη δίχως να έχουν δει κυνηγό και κυνηγόσκυλο! Ποτέ και σε κανένα άλλο διαφορετικής μορφής μπεκατσότοπο δεν μου δόθηκε η ευκαιρία να διαπιστώσω με τέτοια άνεση και συχνότητα ότι αναρίθμητες μπεκάτσες δέχτηκαν σκύλο και μπίπερ τόση ώρα και τόσο κοντά τους.

Παράλληλα, με την εμβέλεια της απόστασης που εκπέμπει, ένας κυνηγός μπορεί να ελέγχει ανά πάσα στιγμή την κίνηση, την παρουσία, ενδεχομένως και την ακριβή θέση φέρμας ενός σκύλου που του αρέσουν οι “απέναντι και οι πίσω πλαγιές”… Θετική και αποδοτική επίσης θα χαρακτήριζα την χρήση του μπίπερ στους ελατιάδες και τα μεγάλα υψόμετρα, στο διάστημα των μπασιμάτων.
Κοντολογίς, εκτιμώ πως το μπίπερ γίνεται πολύτιμος συνεργάτης είτε παντού στην αρχική περίοδο των μπασιμάτων πάνω στα ψηλώματα, είτε και σε ήσυχους μπεκατσότοπους καθ΄ όλη την διάρκεια της περιόδου. Από εκεί και μετά πιστεύω πως το μπίπερ “χάνει” σε απόδοση όταν καλείται να αποτελέσει μέρος “δασικής συναυλίας”…

Επερχόμενη απειλή

Για να γίνω περισσότερο κατανοητός, αναλογιστείτε με πόσους μπεκατσάδες ανταμώσατε σε κορυφογραμμές και “δύσκολα”, και με πόσους από Δεκέμβρη και μετά στις χαμηλωσιές, και στα “εύκολα”… Η συντριπτική πλειοψηφία με μπίπερ βγαίνει στην έρευνα. Ευτυχώς ή δυστυχώς όμως, σε “εύκολους” κυνηγότοπους λύνουν σκυλιά οι περισσότεροι. Σε θεωρητικά ή πρακτικά καλούς μπεκατσότοπους, εύκολους στην προσέγγιση οχημάτων ακόμη και δίχως τετρακίνηση. Θεωρώ λοιπόν αυτονόητο ότι σε τέτοια πολυσύχναστα μέρη, οι μπεκάτσες έμαθαν τον ήχο αυτό να τον θεωρούν ως επερχόμενη απειλή. Είναι πουλιά που εντοπίστηκαν, ξεπετάχτηκαν και διέφυγαν ενδεχομένως πολλές φορές, σε κάθε μία όμως, ασφαλώς και θυμούνται πως πριν εμφανιστεί απειλή, πάντα είχε προηγηθεί εκείνος ο ήχος…

Και το κουδουνάκι παράγει ήχο, όμως η καθιερωμένη πλέον “συναυλία” που ακούγεται απ’ άκρη σ΄ άκρη τα Σαββατοκύριακα σε Ροβολιάρι, Περδικοχώρι, Μεζιανά, Πίτσι, Κερασιά και αλλού, δεν είναι από κουδουνάκια…

Η άλλη άποψη…

Σε καμία περίπτωση δεν θα χαρακτήριζα “ζημιάρικη” την χρήση μπίπερ, παρά το ότι μου δόθηκαν ευκαιρίες που θα μπορούσα να τις ερμηνεύσω προς αυτή την κατεύθυνση. Απλά θα έλεγα ότι σε κυνηγότοπους με διαρκή και έντονη κυνηγετική παρουσία, παύουν να κάνουν την μεγάλη διαφορά. Βέβαια στο όλο θέμα πάντα καθοριστικό ρόλο παίζει η εξυπνάδα, η εμπειρία, το πάθος και η ικανότητα κάθε κυνηγόσκυλου που ξέρει πως να ερευνά και πότε να σταθεί φορώντας το ένα ή το άλλο, όμως αυτό είναι άλλο κεφάλαιο.

Η μπεκάτσα είναι το πλέον μυστήριο και απρόβλεπτο θήραμα. Όλοι έχουμε αρκετά παραδείγματα με αναμνήσεις από εκείνες τις ρουφιάνες που μας την κοπάνισαν στον κυνηγότοπο αλλά “ήρθαν” μαζί μας στο σπίτι για να τις βλέπουμε στον ύπνο μας…

Θυμάμαι μια χρονιά κάπου προς την Σπερχειάδα, όπου Δεκέμβρη μήνα ανταποκρινόμενοι στο αίτημα φίλου να ολοκληρώσει πλάνα από κυνήγι μπεκάτσας, πήγαμε μόλις άνοιξαν ξέχιονα μέρη. Ήταν το 2012, χρονιά πολύ καλή για μπεκατσάδες. Ο καιρός είχε ρίξει τα πουλιά στα χαμηλά και οι κυνηγοί εκεί ήταν παραπάνω από αρκετοί. Τα μπίπερ που ακούγονταν ήταν τόσα που έστηναν “ορχήστρα”… Οι μπεκάτσες είχαν πιεστικά κυνηγηθεί και κυριολεκτικά δήλωναν φαντάσματα… Τίναγμα, πολύ μπροστά από τα σκυλιά ήταν η αντίδρασή τους. Το υπόλοιπο υλικό της ταινίας δεν τραβήχτηκε εκείνη την ημέρα, παρά το ότι κανείς δεν ισχυρίστηκε πως δεν υπήρχαν πουλιά. Τα δύο μοναδικά ολοκληρωμένα πλάνα με φέρμα, ποντάρισμα, μπλοκάρισμα, τουφεκιά, αφορούσαν δύο ξεχωριστές μπεκάτσες, τις μοναδικές που επέτρεψαν κοντινό πλησίασμα της θέσης τους.  Στις σκηνές αυτές, τα σέττερ που πρωταγωνιστούν στην πρώτη και τα επανιέλ της δεύτερης, συμπωματικά φορούσαν κουδουνάκια.

Εκείνο το περιστατικό από κάποιους θεωρήθηκε τυχαίο και από μερικούς ως απολύτως ενδεικτικό…

Ακολουθήστε το kynigesia.gr στο Google News.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Λύκοι καταβροχθίζουν ένα ελάφι σε χώρο στάθμευσης – Βίντεο

Λύκοι καταβροχθίζουν ένα ελάφι σε χώρο στάθμευσης Οι λύκοι έχουν αυξηθεί κατά πολύ σε πανευρωπαϊκό επίπεδο σε σημείο που αποτελεί και αντικείμενο συζήτησης της κομισιόν....
spot_img
spot_img

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

ΔΗΜΟΦΙΛΗ