{module Svestnof}
Ξεκινώντας το ταξίδι, στον υπέροχο άγνωστο για τους πολλούς, κόσμο των μανιταριών, το σωστό είναι να ξεκινήσουμε με τον βασιλιά.
Βασιλιά ή αυτοκράτορα, αν προτιμάτε, κατ’ όνομα και ομορφιά τουλάχιστον.
Ένα υπέροχο μανιτάρι, ίσως από το ομορφότερα, που αναζητά και συλλέγει ο ερασιτέχνης μανιταροσυλλέκτης. Το επιστημονικό του όνομα είναι, Αmanita caesarea και μόνο τυχαίο δεν είναι. Λέγεται ότι ήταν αγαπημένη επιλογή άγριου μανιταριού για κατανάλωση, από τον Ιούλιο Καίσαρα και τον Οκταβιανό Αύγουστο και το προμηθεύονταν από όλη την τότε τεράστια, Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Από τους καίσαρες λοιπόν κουβαλάει το όνομά του.
Οι κακές γλώσσες λένε επίσης ότι, ένας ακόμη λόγος που το προτιμούσαν, είναι η μη ύπαρξη (χρωματικά τουλάχιστον), παρόμοιου είδους, κάτι που απέκλειε το ενδεχόμενο δηλητηρίασης τους, από την κατανάλωσή του.
Με πορτοκαλί-πορτοκαλοκόκκινο πηλίδιο (καπέλο), κίτρινο στύπο (πόδι) και κίτρινα ελάσματα, καθώς και την αυγοειδή θήκη, από την οποία αναδύεται, τον εντοπίζουμε συνήθως από μακριά στο δάσος.
Θυμάμαι πρόπερσι, όταν βγήκαμε για αναζήτηση άγριων μανιταριών με 2 από τις κόρες μου και τον γαμπρό μου, την μεγάλη κόρη μου να φωνάζει από μακριά,… μπαμπά.. μπαμπά.. εδώ έχει κάτι ντομάτες..!!!!
Πλησίασα και τι να δω, 3-4 υπέροχοι καίσαρες στην σειρά, περίμεναν εμάς τους τυχερούς.
Χαρακτηριστικός λοιπόν, όταν είναι σε πλήρη ανάπτυξη τουλάχιστον. Η λαιμαργία όμως και η βιασύνη κάποιων οδήγησαν πέρυσι, σε ένα θανατηφόρο περιστατικό στην Ελλάδα μας, εξαιτίας αυτού του μανιταριού.
Γιατί όμως, αφού είναι τόσο χαρακτηριστικός; Γιατί όπως όλοι οι αμανίτες, στην οικογένεια (γένος) των οποίων ανήκει, αναδύονται από το έδαφος, στο πρώϊμο στάδιο ανάπτυξης τους, με την μορφή λευκού αυγού. Σαν μικρά, λευκά, στρογγυλά αυγά. Στους αμανίτες όμως, υπάρχει ένα από τα πλέον δηλητηριώδη και επικίνδυνα μανιτάρια. Ο αμανίτης ο φαλοειδής (amanita phaloeides), που εμφανίζεται και αυτός, σαν λευκό αυγό, πριν σχίσει την θήκη και αναπτυχθεί δείχνοντας τα διαφορετικά χρωματικά και όχι μόνο χαρακτηριστικά του.
Οι συλλέκτες αυτοί λοιπόν, μάζεψαν τα αυγά, νομίζοντας ότι ανήκουν σε καίσαρες και δυστυχώς δεν τα έκοψαν για να διαπιστώσουν την χρωματική αντίθεση, που υπάρχει μεταξύ των ειδών, ακόμη και στο στάδιο αυτό. Αποτέλεσμα ήταν να τα καταναλώσει ο νέος αυτός και να υποστεί την τραγικότερη των συνεπειών, αφού πολύ σύντομα, μέσα στις πρώτες 24-48 ώρες καταστρέφεται το συκώτι από τις φοβερές Αματοξίνες, με το όνομα, Α-Αμανιτίνη και Β-Αμανιτίνη , καθώς και την Φαλλοειδίνη. Ακόμη και μόνο ένα μανιτάρι 50 γραμμαρίων, αν καταναλώσεις είναι ικανό να φέρει τον θάνατο!!!
Τεράστια προσοχή λοιπόν πάντα στα αυγά των αμανιτών, που ίσως είναι προτιμότερο να μην τα συλλέγουμε, ειδικά όταν δεν έχουμε την ανάλογη εμπειρία.
Πού θα βρούμε όμως τα καισαρικά; Εγώ τα έχω συναντήσει, σε δάση δρυός, καστανιάς, καθώς και μεικτά δάση δρυός και ελάτης, καθώς και καστανιάς και ελάτης. Το υψόμετρο, από 500 έως 1300 μέτρα. Αυτές είναι προσωπικές παρατηρήσεις και δεν αποτελούν πανάκεια.
Όσο για την κατανάλωση των καισαρικών, να πούμε ότι επειδή είναι από τα «τραγανά» μανιτάρια, ενδείκνυνται για κατσαρόλα (σούπες-φρικασέ κ.λπ), ενώ είναι ένα, από τα ελάχιστα μανιτάρια που μπορεί να καταναλωθεί ωμό, (ειδικά τα νεαρά καρποσώματα), αφού το αφήσουμε σε λαδολέμονο για κανένα 15λεπτο (carpaccio). Tο θυμάρι ή η ρίγανη ως προσθήκη είναι θέμα γούστου.
Εδώ να σημειώσω, ότι ο Π.Ο.Υ. (Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας) έχει εκδώσει σύσταση για μη κατανάλωση, ωμών άγριων μανιταριών.
Άρα η συνταγή, δεν αποτελεί και παρότρυνση προς κατανάλωση, με αυτό τον τρόπο.
Με αυτοκρατορικούς, «καισαρικούς» χαιρετισμούς..
