Ένας παππούς στο Λειβαδερό Κοζάνης, έλεγε πως ανάμεσα στους κυνηγαραίους περισσότερο “πειραγμένοι” είναι οι φασσάδες. Όσες φορές κι αν θυμηθούμε τα λόγια του, άλλες τόσες έχουμε σκεφτεί να παρατήσουμε αυτό το κυνήγι. Ανάθεμα όμως στο πάθος μας με τούτα τα πουλιά. Μια κουβέντα μόνο φτάνει για να μας ξαναβάλει στην “πρίζα”…
Ήρθαν τα κοπάδια, άργησαν όμως να καταλαγιάσουν γύρω από κλασικούς φασσότοπους. Τα μεγάλα μπουλούκια μέχρι τέλη Οκτώβρη διατηρήθηκαν περιφερειακά σε κάμπους.
Στα ψηλωμένα καρτέρια του οξού και του κάστανου, όσο μετακινήσεις και κυνήγι επιτρέπονταν, οι ευκαιρίες ήταν λίγες και χωρίς διάρκεια. Από τα μπασίματα, οι “εισπράξεις” στις καυτές ημερομηνίες ήταν σχεδόν μηδενικές τόσο ψηλά στις καστανιές του Όθρυς, όσο και στη λίμνη Πλαστήρα.
Αργότερα, σε φασσότοπους Γρεβενών κυρίως και Τρικάλων, μια φορά τις βρήκαμε και όλες τις άλλες φτάναμε αργά… Φάσσες υπήρχαν, ο καιρός όμως δεν τις είχε “σφίξει” και περιφέρονταν όπως συνήθως σαν “τσιγγάνες”, διαλέγοντας “τσαντίρι” για κούρνια κάθε μέρα κι αλλού… Ήταν πουλιά χωρισμένα σε μικρότερα κοπάδια , και είχαν αρχίσει το καθιερωμένο “κρυφτούλι”…
Ζαριά στην τύχη το κυνήγι τους…
Είναι μεγάλο μυστήριο η φάσσα και τελείως απρόβλεπτο το κυνήγι της. Όλοι οι υπόλοιποι κυνηγοί φτερωτών, όπου κι αν πάνε κάποιες τουφεκιές θα τις ρίξουν. Η φάρα των φασσάδων πρώτα θα τις αναζητήσει, και αν τις βρει και έρθουν “βολικές”, τότε ίσως τουφεκίσει…
Εξαρτάται από το πόσοι ακόμη τριγύρω θα τις έχουν δει, πόσοι θα τις κυνηγήσουν, αλλά και πόσο τελικά θα καεί ο τόπος… Γιατί αν η τσίχλα θέλει τουφέκια και η μπεκάτσα ποδάρια, τούτες οι κυράδες θέλουν ησυχία. Δεν ξεκινάς να πας για μιας μέρας κυνήγι και το απόγευμα σπίτι, απολαμβάνοντας ζέστη και τηλεόραση στον καναπέ. Ξενιτεύεσαι για μέρες αν θέλεις να έχεις κάποιες ελπίδες να τις ανταμώσεις. Κι όλα τούτα για να γίνουν κάνουν το κυνήγι πέρα από αβέβαιο και πολυέξοδο. Η διάγνωση του παππού ήτα ξεκάθαρη. “Πειραγμένοι” είμαστε όλοι, έλα όμως που είναι πολύ αργά για θεραπεία…
Ας πάει και το παλιάμπελο όμως, γιατί κάπου μας λυπήθηκε η τύχη και αποζημιώθηκε η υπομονή μας, αφού συνολικά στην αφεντιά τους διαθέσαμε ένα μονοήμερο, δύο διήμερα και ένα τριήμερο. Στο πρώτο χαϊδέψαμε τις πρώτες φετινές, το δεύτερο το διαγράψαμε τελείως από την μνήμη, και στο τελευταίο χόρτασαν μόνο τα μάτια μας, αφού τα χέρια μάζευαν ραδίκια από τα Αντιχάσια και ρόδια από την Οξύνεια…
Βρύναινα – Κοκκωτοί
Η προσέγγιση από το δρόμο του Αλμυρού μέσω Πλάτανου δεν ήταν και η καλύτερη από πλευράς οδικού δικτύου. Ψηλότερα στους χωματόδρομους υπήρχαν σημεία μόνο για δυνατά τετρακίνητα με ψιλοτρελάρες οδηγούς… Τα κοπαδάκια που είδαμε ήταν αρκετά, κανένα όμως δεν πέρασε σε ύψος βολής. Εντύπωση μας προκάλεσε ότι όλα είχαν κατεύθυνση ανάποδη, από την πλευρά του Πτελεού δηλαδή και της θάλασσας, για Θεσσαλία. Τρία τουφέκια πήραμε 6 φάσσες από αυτές που πετούσαν απομονωμένα λόγο μετά το καταφύγιο του Τομαρά και μάλλον ήταν από ντόπιους πληθυσμούς.
Λίμνη Πλαστήρα
Εφόσον δεν γνωρίζεις τι συμβαίνει εκεί υπάρχει δικαιολογία. Όταν όμως ξέρεις και το ξανακάνεις είναι σαν να περνάς κόκκινο μπροστά σε τροχονόμο… Σου παίρνει άδεια, πινακίδες, δίπλωμα και δεν βγάζεις άχνα. Επιείκεια καμία. Και δεν χρειάζεται γιατί πας γυρεύοντας… Στις 4 το εγερτήριο, 5 παρά φεύγαμε από Καρδίτσα, 6 και κάτι ανάβαμε φωτιές στα καρτέρια, 7 τελείωνε η κίνηση με τα αγροτικά και μόλις φώτιζε καλά καμάρωνες την διάταξη…
Ο ένας δίπλα στον άλλο και ανάμεσά τους κάποιοι “ευγενικοί” που άφηναν και μερικές δεκάδες μέτρα απόσταση… Και όταν κάποια στιγμή εμφανιζόταν ένα κοπάδι πουλιά, άρχιζε το γνωστό πρωτάθλημα εκδίκησης και ανοησίας, όπου ο βασικός κανόνας ήταν ” Μου την χάλασες, θα στην χαλάσω”. Και περνούσαν τα πουλιά και έριχναν από κάτω όλοι, αδιαφορώντας για την απόσταση, το ύψος και την κατεύθυνση που είχαν.
Όλα αυτά στα περάσματα του Οκτώβρη, στη δυτική πλευρά της λίμνης, σε καρτέρια γύρω από Κερασιά, Πεζούλα, Νεραίδα… Ζωή νάχουμε ντόπιοι και ξένοι, όλοι μπουμπούκια είμαστε …
Μοναχίτης – Τρίκομο
Και η τρίτη “απόπειρα” ξεκίνησε στραβά. Χάθηκε το μισό Σάββατο σε αναζητήσεις ανάμεσα σε Οξύνεια, Αγναντιά και μεσημεριανές στον Αμάραντο. Όπου σταθήκαμε είδαμε κάποια ελάχιστα πουλιά χωρίς όμως συνέχεια. Κυνηγοί υπήρχαν, από πουθενά όμως δεν ακούστηκαν συνεχόμενες τουφεκιές. Δυο τρεις εδώ, μερικές παρακάτω και μετά ησυχία. Κυριακή, το χάραμα μας βρήκε σε φυλάχτρες ανάμεσα σε Αιμιλιανό και Διάκο. Πληροφορία μπαρούφα ήταν… Φάσσα δεν είδαμε ούτε μια και ίσως να παίρναμε το δρόμο της επιστροφής αν δεν γινόταν το τηλεφώνημα κάποιου φίλου για να μας δώσει άλλη, νεότερη… Μας έστελνε στο Μοναχίτη, σε τόπο που είδαν μεγάλα κοπάδια. Πλησιάζοντας στην περιοχή, από το αυτοκίνητο και καθαρά από τύχη, βρήκαμε τις φάσσες χαμηλά στο ρέμα.
Το ευχαριστηθήκαμε πολύ εκείνο το κυνήγι, γιατί προέκυψε ακριβώς τις στιγμές που μας κυρίευε η απογοήτευση. Οι φάσσες δεν ήταν ούτε κοπαδιασμένες, ούτε πολλές. Πέρναγαν, μονές και διπλές οι περισσότερες, ελάχιστα ψηλότερα από τα δέντρα της όχθης, κι όλες με κατεύθυνση από δυτικά προς τον κάμπο. Δεν ξέρω αν ο γύρω από το ποτάμι χώρος τους πρόσφερε καταφύγιο και κούρνιες ή κάπου κοντά του υπήρχαν χωράφια με τροφή, όμως όλη η συμπεριφορά τους έδειχνε πουλιά που παρέμεναν εκεί. Διαλέξαμε για θέσεις ένα ανοιχτό χώρο, αρκετά πάνω από τα δέντρα και με ορατότητα απεριόριστη. Κανείς μας δεν τουφέκισε καμιά βλέποντάς την από κάτω… Όλες οι κάννες τις ράχες τους έβλεπαν. Σε δυο ώρες πήραμε 17 πουλιά. Μας τα χάλασε η βροχή που άρχισε λίγο μετά και τα πουλιά σύντομα χάθηκαν…. Μείναμε δύο ώρες ακόμη μήπως και από το σημείο διέρχεται απογευματινό “δρομολόγιο”, όμως παρόλο που η βροχή σταμάτησε, δεν πέρασε καμία.
Δευτέρα αργήσαμε πολύ, γιατί στρίψαμε σε λάθος χωματόδρομο και χαθήκαμε… Ώρα 0840 πιάσαμε θέσεις, με θερμοκρασία στους 6 βαθμούς. Φάσσες δεν κυκλοφορούσαν όπως την προηγούμενη και το πιθανότερο ήταν οι πολλές να είχαν περάσει νωρίτερα. Βασίλης και Ηλίας πήραν 7 πουλιά, ενώ εγώ έμεινα ατουφέκιστος περιμένοντας το απόγευμα. Οι πρώτες άρχισαν να ανεβαίνουν πριν τις 3 και οι τελευταίες λίγο μετά τις 4. Περνούσαν χαμηλά και στη μέση του ρέματος, είχαμε όμως απίστευτα αδικαιολόγητες αστοχίες. Δίχως τα επανιέλ για να “σκουπίσουν” γρήγορα τον τόπο, μας πήρε σούρουπο και με φακούς ακόμα ψάχναμε χαμένα πουλιά. Μαζί με τα πρωινά είχαμε 27.
Εκεί ήταν… άφαντες
Πάλι στα Γρεβενά, η τελευταία εξόρμηση, αρχικά κοντά στον Βενέτικο. Μέχρι το μεσημέρι μόνο 2 φάσσες πέρασαν. Ως αργά το απόγευμα τις ψάχναμε σε Μικρολίβαδο, Κρανιά, Κηπουρειό δίχως τύχη.
Σχεδόν παντού υπήρχαν κυνηγοί, ενώ λίγα μικρά κοπαδάκια είδαμε μόνο πριν από την Κρανιά. Κυριακή τις αναζητήσαμε σε μια ευρύτερη ακτίνα τριγύρω από την Ασπροκκλησιά. Δεν τις βρήκαμε, όμως θεωρούσαμε σαν κάτι παραπάνω από βέβαιο πως κάπου εκεί κοντά τριγυρνούσαν. Δύο Ζακυνθινοί παρέμεναν εκεί παλουκωμένοι κι ατουφέκιστοι δύο μέρες….
Χαράς το κουράγιο τους, λες κι είχαν κανονισμένο ραντεβού μαζί τους..
Οι πληροφορίες που είχαμε πάρει για Σκεπάρι και Βλαχάβα ήταν παραμύθια. Ακόμα και να βάλουν πουλιά τόποι τόσο γνωστοί και τόσο εύκολοι σε πρόσβαση, τουφεκάνε μόνο όσοι φτάσουν πρώτοι.
Οι επόμενοι χαιρετίσματα, την επόμενη φορά… Κακά τα ψέματα. Φάσσες γίνονται μόνο εκεί που δεν κοιτάνε πολλά μάτια, και δεν φτάνουν πολλές ρόδες…
