“Aφού δεν μπορούμε να εξάγουμε το τοπίο, θα εισάγουμε τους τουρίστες”,
έλεγε στα τέλη του 19ου αιώνα ο Γουϊλιαμ Βαν Χορν, διευθυντής των καναδικών σιδηροδρόμων.
Μία στρατηγική που υιοθέτησε και ακολουθεί περισσότερο από 50 χρόνια η χώρα μας, προβάλλοντας το μοναδικό και πανέμορφο τοπίο, βουνίσιο και θαλασσινό.
Που προσελκύει εκατομύρια τουριστών από όλο τον κόσμο και αναδικνύει πρώτη και μακράν προσοδοφόρα τη βιομηχανία του τουρισμού.
Όμως δεν έχει μόνο ο καιρός γυρίσματα, αλλά και το μυαλό των ανθρώπων. Γιατί πως αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί η επιτάχυνση της αδειοδότησης για την εγκατάσταση ανεμογεννητριών στην ημιορεινή και ορεινή ζώνη της ηπειρωτικής χώρας και των νησιών, που αλλοιώνουν τη μοναδικότητα του ελληνικού τοπίου και μοιραία θα γίνουν μπούμερανγκ στο πρώτιστο εθνικό προϊόν;
Είναι πλέον αυταπόδεικτο γεγονός, ότι τα πάντα σε αυτή τη ταλαιπωρημένη χώρα θυσιάζονται στο βωμό της «ανάπτυξης» και του κέρδους. Και μάλιστα για το κέρδος των λίγων, που στη περίπτωση είναι οι μεγαλοεργολάβοι της ενέργειας, ξένοι και ντόπιοι.
“Στη πράξη το τοπίο ήταν και είναι για τους μεγαλοεργολάβους, ο «πτωχός συγγενής» της περιβαλλοντικής πολιτικής. Δεν είναι περίεργο ότι η Διεθνής Σύμβαση για τη Προστασία του Τοπίου, υπογράφτηκε από την Ελλάδα μόλις το 2010.
Άλλωστε οι ανεμογεννήτριες δεν κατασκευάζονται στη χώρα μας, οπότε δεν μπορούμε να μιλάμε για ανάπτυξη και θέσεις εργασίας. Ό,τι έρχεται φτιάχνεται από πολυεθνικούς κολοσσούς, όπως η Siemens (Γερμανία), η Vestas (Δανία), η Gamesa (Ισπανία), η ΑΒΒ κ.α. Και η μόνη απασχόληση που παράγουν είναι πρόσκαιρη (χωματουργικά, μπετόν, τοποθέτηση) “, εξηγεί ο Γιάννης Σχίζας, συγγραφέας και διευθυντής του περιοδικού “Οικοτοπία”.
Αλλά και ο δασολόγος-περιβαλλοντολόγος Πέτρος Κακούρος γράφει σε άρθρο του:
“Κανείς δεν αμφισβητεί ότι η αιολική ενέργεια είναι μία εναλλακτική ανανεώσιμη πηγή ενέργειας. Αυτό που αμφισβητείται έντονα στην Ελλάδα είναι η επιλογή ανεμογεννητριών πολύ μεγάλου μεγέθους και η χωροθέτησή τους στις ορεινές περιοχές. Στις περισσότερες περιοχές οι κάτοικοι αντιδρούν για την επίδραση στο φυσικό περιβάλλον, τη βιοποικιλότητα, τις ζημιές στο δάσος κ.α. Αντιδρούν όμως και για τη βάναυση αλλοίωση του τοπίου, που είναι αναπόσπαστο στοιχείο της ταυτότητας των τοπικών κοινωνιών”. (* σ.σ δεν είχε ακόμα προχωρήσει η αδειοδότηση εγκατάστασης αιολικών πάρκων και στα απαράμιλλης ομορφιάς ελληνικά νησιά).
Ας δούμε όμως τι γνώμη έχουν για τα αιολικά πάρκα οι μέγιστες των οικολογικών οργανώσεων, εντός και εκτός Ελλάδας.
* Η Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρία έχει εκφράσει έντονες ανησυχίες και αντιρρήσεις για την εγκατάσταση των αιολικών πάρκων
* η Greenpeace έχει αντίθετη γνώμη, δηλαδή συμφωνεί με την εγκατάσταση ανεμογεννητριών στα νησιά
* η Ιταλική Ορνιθολογική Εταιρία (υπεύθυνος Έντσο Κριπέτσι) εκφράζει την άποψη ότι η βιοποικιλότητα δέχθηκε το βαρύτερο πλήγμα της ιστορίας της. Ολάκεροι πληθυσμοί ψαλιδιάρη εξαφανίστηκαν, ενώ αιολικά πάρκα εμφανίστηκαν ξεδιάντροπα κοντά σε σημαντικούς τόπους φωλιάσματος του μαύρου πελαργού, του χρυσαετού, του χρυσογέρακου και άλλων σπανίων ειδών. Ακόμα προκάλεσαν ανεπανόρθωτη ζημιά στους πληθυσμούς των αποδημητικών πουλιών και των τυπικών ειδών του αγροτικού χώρου.
Και λίγα πληροφοριακά στοιχεία για τις ανεμογγενήτριες και το μέλλον τους στην όμορφη πατρίδα μας.
Οι τελευταίου τύπου βιομηχανικές ανεμογεννήτριες με ύψος πύργου τα 120 μέτρα και επιφάνεια πτερυγίων ίση με το μέγεθος γηπέδου ποδοσφαίρου, παράγουν μικρό μόνο ποσοστό ενέργειας. Έτσι με περισσότερες από 5.000 εγκατεστημένες μονάδες στη Γερμανία παράγεται μόλις το 1% της απαιτούμενης ηλεκτρικής ενέργειας. Για το λόγο αυτό οι πωλήσεις εντός της χώρας μειώθηκαν κατά 80% και τώρα η προσοχή των κατασκευαστικών εταιριών στρέφεται σε άλλες χώρες (π.χ Ελλάδα).
Στην Ελλάδα ο στόχος της εγκατεστημένης ισχύος από Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας (ΑΠΕ) έχει επιτευχθεί από το 2013 και αν υλοποιηθούν οι αιτήσεις για άδεια εγκατάστασης νέων μονάδων, τότε η Ελλάδα μέχρι το 2030 θα έχει ξεπεράσει τον εθνικό στόχο κατά έξη φορές.
Όμως οι μεγαλοεργολάβοι επιμένουν για τη τοποθέτηση επιπλέον 5.500 μονάδων τελευταίου τύπου, ακόμα και μέσα σε προστατευόμενες περιοχές (Natura).
Οι ανεμογεννήτριες αφήνουν στη φύση τα υλικά παραγωγής τους (πολλές δεκάδες τόνοι μπετόν και χάλυβα η κάθε μονάδα), που είναι δύσκολο να μεταφερθούν και φυσικά δεν γίνεται λόγος για την αποδομή τους μετα την 20ετία, που είναι το όριο ζωής τους.
Στις ΗΠΑ οι τοπικές αρχές ψάχνουν τρόπο (οικονομικοί πόροι) να ξεφορτωθούν τα μεταλλικά κουφάρια που σκουριάζουν στις βουνοκορφές, αφού ολοκληρώθηκε ο κύκλος ζωής τους (20-25 χρόνια).
