Ήταν πριν 45 χρόνια περίπου θυμάμαι, όταν πιτσιρίκος, είχα ακολουθήσει την μητέρα μου στο χωριό της, (ημιορεινή Μεσσηνία), για το μάζεμα της ελιάς. Το βράδυ, όταν επιστρέψαμε στο σπίτι των θείων μου, η θεία έβαλε το τηγάνι και μου είπε…
-Θα σου δώσω να δοκιμάσεις έναν μεζέ και θα μου πεις αν σου αρέσει. Περίμενα λοιπόν με αγωνία και μόλις μου τον σέρβιρε, δoκίμασα.
-Αυτό ήταν. Έρωτας από την πρώτη μπουκιά. Τι είναι αυτό θεία;;;
-Αυτά μου λέει είναι ορνιθίτια. Είναι άγρια μανιτάρια, που βγαίνουν αυτή την εποχή μετά τις βροχές.
Καταπληκτικά, φώναξα με ενθουσιασμό. Θέλω κι άλλο κι άλλο, είπα με λαιμαργία. Με κέρασε 2-3 φορές ακόμα και μετά μου είπε.
-Φτάνει τώρα. Να φάνε και οι υπόλοιποι κανένα. Δεν βρήκε πολλά ο θείος σου.
-Θα πάω αύριο να μαζέψω είπα με αποφασιστικότητα και ήρθε σαν κεραυνός η απάντηση. Δεν θα πας πουθενά!!! Υπάρχουν πολλά και είναι διαφορετικά και δηλητηριώδη.
Μου κόπηκαν τα φτερά, σαν τουφεκισμένη τσίχλα. Μου έμεινε απωθημένο.
Ακούς εκεί, να μην με αφήσουν να πάω γιατί υπάρχουν δηλητηριώδη και είναι και πολλά μάλιστα… Τα χρόνια πέρασαν και κατά την διάρκεια των επισκέψεών μου στην φύση, με αφορμή το κυνήγι και όχι μόνο, συχνή ήταν η συνάντησή μου με διάφορα είδη μανιταριών.
Δεν έβρικα όμως ποτέ τον χρόνο, ούτε την διάθεση, να τους αφιερώσω περισσότερο από ένα βιαστικό κοίταγμα και να τα προσπεράσω, αφού δεν γνώριζα τίποτα για αυτά.
Είχα ψάξει κάποια στιγμή σε ένα βιβλιοπωλείο, αλλά δεν είχα εντοπίσει και κάποιο βιβλίο για τα μανιτάρια, οπότε έμενα απλώς σε μιά οπτική παρατήρηση και τίποτα περισσότερο. Άκουγα φυσικά από κάποιους φίλους κυνηγούς που γνώριζαν και μάζευαν 2-3 είδη, ότι είναι καταπληκτικά, μοιάζουν με συκωτάκια κλπ. και μου έμενε η όρεξη…
Όταν όμως πριν από 14 χρόνια, είδα να φέρνουν σε ένα συνάδελφο ένα βιβλίο, με θέμα τα άγρια μανιτάρια, αμέσως ζήτησα ένα αντίτυπο και εγώ. Η επιθυμία για κάτι τέτοιο ήταν άλλωστε πολύχρονη και ανεκπλήρωτη.
Θα μάθαινα επιτέλους για τα άγρια μανιτάρια. Θα έβρισκα ποιο ήταν το ορνιθίτι, αλλά και τι είδη συναντούσα στο βουνό. Θα είχα επιτέλους έναν οδηγό για να μπορέσω να βγάλω άκρη βρε αδερφέ. Θα μπορούσα να αναγνωρίσω όλα αυτά, τα παντός χρώματος είδη, που έβγαιναν, από τα ορεινά λιβάδια στα 2000 μέτρα υψόμετρο, ως τις αυλές των σπιτιών μας στην πόλη.
Η επικεφαλίδα του βιβλίου όμως, με έφερε σύντομα σε συνειδητοποίηση, ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Τα «1000 μανιτάρια της Δυτικής Μακεδονίας», ήταν ο τίτλος του και αυτό σημαίνει ότι είχα αμέσως, ένα πολύ μεγάλο όγκο πληροφοριών να διαχειριστώ.
Δεν απογοητεύτηκα και έπεσα με τα μούτρα στο διάβασμα. Αρχικά κοίταγα τις υπέροχες εικόνες και την εδωδιμότητα. Ειδικά εκείνα που έγραφαν εξαιρετικά νόστιμο, αφού κυρίως σκοπός της γνώσης ήταν η ασφαλής κατανάλωση κάποιων άγριων μανιταριών.
Πέρασαν πολλές ώρες διαβάσματος και παρατήρησης των εικόνων, προτού αποφασίσω, ότι ήταν καιρός, να δοκιμάσω τις γνώσεις που απέκτησα στο πεδίο.
Διάλεξα ένα συγκεκριμένο είδος αρκετά χαρακτηριστικό, (τις κανθαρέλλες- cantharellus cibarius) και αφού είδα ότι βγαίνουν σε δρυοδάση, από τον Μάϊο ως τον Νοέμβριο, είπα θα βγω, να τις ψάξω, στο κοντινότερο δρυοδάσος που γνωρίζω. Δύο ώρες μακρiά από την Αθήνα δηλαδή, στα τσιχλοφασσοκάρτερα της Οίτης. Θέλει ένα βαθμό υπέρβασης η διαδικασία, είναι αλήθεια, καθώς και την πρόθεση, να βάζεις το χέρι στην τσέπη, με αμφίβολα αποτελέσματα. Όπως ακριβώς συμβαίνει και με το κυνήγι δηλαδή.
Έμελλε όμως αυτή η πρώτη, «επί τούτου» εξόρμηση, να στεφτεί με απόλυτη επιτυχία και να επιστρέψω σπίτι με τις πρώτες μου κανθαρέλλες, επιβεβαιωμένες όχι μόνο από την εικόνα τους, αλλά και από όλα τα επιμέρους χαρακτηριστικά τους, με κυριότερο την υπέροχη μυρωδιά τους που θυμίζει φρούτα και ειδικότερα βερίκοκο.
Η εποποιία της συγκομιδής άγριων μανιταριών ξεκινούσε…
