Τα υδρόβια κυνηγιούνται φανατικά από αρκετό κόσμο, παρόλο που οι πολλές απαγορεύσεις στους υγροβιότοπους της χώρας μας είναι ένας παράγοντας που αποθαρρύνει. Ο χειμωνιάτικος καιρός, τα νερά των κάμπων, ο εξοπλισμός που απαιτείται, αποτελούν ψηφίδες μιας ιεροτελεστίας, που για τους μυημένους έχει νόημα σε κάθε της λεπτομέρεια.
Μιλώντας για εξοπλισμό και συγκεκριμένα για τα φυσίγγια και το όπλο που χρειάζεται ένας κυνηγός υδροβίων, προσωπική μου άποψη είναι ότι υπό «κανονικές συνθήκες» το νούμερο των σκαγιών είναι το 4 και διαμέτρημα το 12. Και γιατί το λέω;
Η θήρα τους ξεκινά στα μέσα του Σεπτέμβρη – και η αλήθεια είναι ότι την περίοδο αυτή βρίσκει κανείς αρκετά πρώιμα παπιά. Αλλά όταν μιλάμε για παπιοκυνήγι, έχουμε στον μυαλό μας κρύα βροχές και χιόνια. Γι’ αυτό και τα σκάγια που χρησιμοποιούμε είναι χοντρά.
Εντάξει, το φθινόπωρο μπορείς να κρατήσεις γέσια με 8άρια, δεν αμφιβάλλω. Τι γίνεται όμως στο κρουσταλλιασμένο αγιάζι του Γενάρη, που το μολύβι κρυώνει γρήγορα; Πόσο αποτελεσματική μπορεί να είναι μια μπούκα με ψιλά σκάγια, ακόμη και στα μικρά μπηχριά;
Ο κυνηγός ξέρει…
Έχω δει με τα μάτια μου τα 5άρια να σκάνε πάνω στα παπιά και να τους «κάνουν αέρα». Και την ίδια στιγμή να αλλάζω σε 4άρια – ίδιας μάρκας και γόμωσης – και να κάνω κυνήγι.
Ο μέσος κυνηγός δεν είναι ειδικός των γομώσεων και αν τον ρωτήσει κανείς πόσα σκάγια βάζει το 5άρι και το 4άρι των 34 γραμμαρίων στον κύκλο στα 35 μέτρα, το πιθανότερο είναι να μην ξέρει την απάντηση. Το ίδιο ισχύει αν τον ρωτήσεις περί κινητικής ενέργειας των σκαγιών, πυρίτιδας και τόσα άλλα – βασικά στοιχεία βλητικής.
Αυτό όμως δε σημαίνει ότι δεν ξέρει ποιο φυσίγγι κάνει τη δουλειά. Κάθε κυνηγός με στοιχειώδη εμπειρία καταλαβαίνει αμέσως ποιο φυσίγγι «κόβει» και ποιο απλά κάνει «μπάμ» (και κλωτσάει σαν μουλάρι). Μετά από λίγες τουφεκιές στο χωράφι βλέπει και την ποιότητα του φυσιγγιού και την αποτελεσματικότητα του νούμερου των σκαγιών που έχει στη θαλάμη του.
Τα υδρόβια είναι ένα ιδιαίτερο θήραμα. Δεν είναι μπεκάτσα και τρυγόνι, πέφτουν δύσκολα. Γι’ αυτό και υποστηρίζω ότι το διαμέτρημά τους είναι το 12άρι. Είμαι θιασώτης των μικρών διαμετρημάτων, αλλά εκεί που πρέπει και όπως πρέπει. Στο ανοιχτό πεδίο του κάμπου, με τα μείον και τον βοριά να λυσσομανάει δεν μπορεί μια μικρή μπούκα να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις.
Το 12άρι μπορεί με τη δύναμη που διαθέτει να ανταποκριθεί στα υδρόβια και το κυνήγι τους. Όσον αφορά όμως το βάρος της γόμωσης, δε νομίζω ότι είναι αποτελεσματικές οι υπερβολές. Μια μέση λύση είναι καλή επιλογή, ώστε να υπάρχει ισορροπία ανάμεσα σε δύναμη και ταχύτητα της τουφεκιάς…
