Τα αποστάγματα μίας συνάντησης με ασπρομάλληδες και γκριζομάλληδες “περδικάρηδες”, που κουβαλάνε πάνω τους την αύρα των βουνών που περπάτησαν στα νιάτα τους…
Μέσα στις κοινότητες των κυνηγών, ο συνειδητοποιημένος “περδικάρης” απολάμβανε πάντα ένα είδος σεβασμού.
Ίσως γιατί είναι… ολιγαρκής, έχει μία άλλη κουλτούρα και ταυτίζεται με το είδος της “λεβεντιάς” που έχουν τα ίδια τα βουνά. Γι’ αυτό και όταν τυχαίνει να συναντώ παλιούς “περδικάδες”, στήνω αφτί και κρατάω σημειώσεις για όσα έχουν να πουν για τις ημέρες τους…
Πόσο μάλλον όταν βρίσκεις μία ολόκληρη παρέα βετεράνων από δαύτους, που ασπρομάλληδες και γκριζομάλληδες σήμερα, κουβαλάνε ακόμα πάνω τους την “αύρα” των βουνών που περπάτησαν στα νιάτα τους. Πριν κάποια χρόνια είχα συναντήσει τον Κώστα Ρέλλια ο οποίος κυνηγούσε τρυγόνια και τις φάσσες στο καρτέρι.
Ύστερα… ψηλώσαν τα βουνά
Μου είχε πει:
-“Για πρώτη μου φορά κυνήγησα γκρέκα στο Ελληνικό του Κιλκίς. Ε, αυτό ήταν, κόλλησα!
Ανέβαινα πάνω από τον Αγ. Αθανάσιο, στο Καϊμάκτσαλάν, στα 1.700 και βάλε μέτρα. Ξεποδαριαζόμουνα και πότε βαρούσα μία και πότε καμία. Μην ακούς που λένε ότι παλιότερα τα πουλιά ήταν σωρός… Στις βουνίσιες δεν σήκωσα ποτέ μου κοπάδι με πάνω από 10-12 πουλιά, σπάνια με 15. Κοντά στην Αθήνα πήγαινα για πέρδικες στην Φωκίδα, στην Αγία Ευθυμία, στα Πέντε Όρια και την Βουνιχώρα, πάνω από το Γαλαξίδι…
Βγαίναμε με τα πόδια από την πίσω μεριά στην Βίδαβη, όπου σχεδόν πάντοτε σηκώναμε ένα – δύο κοπαδάκια. Εκείνα τα μέρη ήταν πιο βατά και μπορούσα να τα φτάσω μέχρι τα 55 μου χρόνια. Ύστερα… ψήλωσαν τα βουνά!”.
Από την Γκούρα μέχρι τα Τζουμέρκα
Με αυτά συμφώνησε και ο Διονύσης Κούτσης, που μαζί με τον “κολλητό” του Αναστάση Αραμπή, ήταν για χρόνια αχώριστο δίδυμο στην πέρδικα. Προορισμοί τους ήταν ο Φενεός, η Γκούρα και τα Τζουμέρκα… Τα περισσότερα πουλιά τα σήκωναν στον Φενεό, αλλά, όπως λέει ο Αναστάσης “τα μέρη εκείνα ήταν δύσκολα, σου έβγαινε η γλώσσα”.
Ο Αναστάσης κυνήγησε την πέρδικα περισσότερο από 20 χρόνια, αλλά μετά το 2008… εγκατέλειψε για το λαγό! Μία άλλη περίπτωση “περδικά” είναι ο Νίκος Κ… Από τον καιρό που βάρυναν τα πόδια του και δεν μπορούσε να κυνηγήσει στο βουνό, “σφάλισε” το όπλο του.
Δεν ήθελε να συμβιβαστεί με τίποτα άλλο!
Όμως, δεν σφάλισε και τις μνήμες του:
–“Παίρναμε το καϊκάκι από το Πόρτο-Γερμενό να μας πάει στην Αλυκή, και από εκεί περπατώντας… μιάμιση ώρα φτάναμε στο Κορομπίλι της Bοιωτίας… Άλλοτε πάλι κυνηγούσαμε στην Πάστρα, στον Πατέρα και στον Κιθαιρώνα. Πραγματικό “περδικοβούνι” ήταν η Πάστρα που είχε τις περισσότερες πέρδικες.
Ανέβαινα στα 1.600-1.700 μέτρα του Πάρνωνα για να βαρέσω δύο πέρδικες στην καλύτερη περίπτωση… Είναι κυνήγι ζόρικο, δεν θέλει “ωχ”. Αν το πεις στα νιάτα σου, δεν είσαι φιαγμένος για περδικάς. Και αν το πεις μεγάλος, τότε είναι ώρα να τα παρατήσεις!
Κυνήγησα ορεινές και στην Γρανίτσα των Αγράφων. Εκεί, σε ένα χαμηλό βουνό, την Μακριά Ράχη, τα θηράματα ήταν θησαυρός. Και τι δεν είχε… Πέρδικες, λαγούς, ακόμα και αγριογούρουνα. Από τότε, όμως, που οι χωρικοί εγκατέλειψαν το βιός τους στο βουνό και κατέβηκαν στον κάμπο ή στην πόλη, οι πέρδικες μειώθηκαν”.
Στα μέρη της Πίνδου
Ο Σπύρος Παπαϊωάννου με καταγωγή από τα Γιάννενα, πρωτοβγήκε για ορεινές στην Ολύτσικα της Πίνδου:
-“Οι πέρδικες ήταν τόσες πολλές τότε, που σηκώναμε κοπάδια με 25-30 πουλιά χωρίς σκύλο! Αλλά τα καλύτερα περδικοτόπια για μένα, ήταν στην Κωστηλάτα των Τζουμέρκων.
Ανεβαίναμε από βραδύς στο βουνό με τους μπαρμπάδες μου, ανάβαμε φωτιά για το κρύο της νύχτας και περιμέναμε να ακούσουμε τον “κώτσο” να λαλεί στο χάραμα…
Μπορεί τα πουλιά να ήταν λιγότερα από την Ολύτσικα, αλλά στην Κωστηλάτα άξιζε η περιπέτεια.
Καλά κυνήγια έκανα και σε μία βουνοκορφή απέναντι από το Γαρδίκι των Τρικάλων. Το… σκαρφάλωμα το σταμάτησα λίγο πριν το 2000, κυνηγώντας για τελευταία φορά βουνίσιες στα Βαρδούσια”.
