Οι τσίχλες και τα κοτσύφια του Γενάρη έχουν να κάνουν με την πρωινή πάχνη των χωραφιών μετά από μια μεγάλη παγωμένη νύχτα στην καρδιά του Χειμώνα. Οι πρώτες ηλιαχτίδες μαλακώνουν το χώμα και τα πουλιά χοροπηδούν τσιμπολογώντας για να ζεσταθούν.
Ο κάμπος είναι το καλύτερο μέρος τέτοια εποχή. Μαλακό χώμα, υγρασία και σκουλήκια. Αλλά και οι βατσινιές με ό,τι απόμεινε πάνω τους, δεν είναι άσχημες για ψάξιμο. Έπειτα καμιά γκορτσιά, καμιά μηλιά, κάποιο οπωροφόρο, όλο και κάτι βρίσκεται που να έχουν ξεχαστεί πάνω του λίγοι καρποί, ώριμοι και γλυκοί για το ράμφος τους.
Όμως, οι τσίχλες και τα κοτσύφια του Γενάρη έχουν να κάνουν και με ένα απότομο γύρισμα του καιρού, ένα ξεροβόρι που κατεβάζει τον χιονιά χαμηλά και κυκλώνει απροειδοποίητα τα πάντα. Έχουν να κάνουν με ένα μικρό παλιό μονόκαννο και με καρτέρια στα κισσάρια του κάμπου, καθώς οι νιφάδες πέφτουν πλαγιαστές και τα πουλιά πετούν όλη τη μέρα.
Η βαριά συννεφιά κατεβαίνει όλο και περισσότερο καθώς βραδιάζει, ενώ το χιόνι βαραίνει τα κλαριά. Τα τσιχλοκότσυφα του Γενάρη έχουν να κάνουν με μια σόμπα που καίει και ζεσταίνει τα παγωμένα χέρια μετά το κυνήγι, καθώς στη φλόγα της καθρεφτίζεται μια νοσταλγία που τρυπάει. Κάτι Χειμώνες παλιοί με μια σφεντόνα στα χέρια, διαδρομές με βρεγμένα πόδια σε κάποια μονοπάτια στα παλιάμπελα, έναν κοκκινολαίμη να ακούγεται το σούρουπο μέσα στις χιονισμένες βατσινιές.
Η μυρωδιά του κρύου χιονιού είναι ακόμη στα ρουθούνια μου. Το χιόνι μυρίζει, κάποτε στεκόμασταν και ρουφούσαμε αυτή τη μυρωδιά. Αυτά τα κλειστά χιονισμένα βράδια του Γενάρη, μέσα στο βαθύ τους σκοτάδι κρύβουν κάτι που δεν έχει να κάνει με τον Χειμώνα. Κάπου βαθιά στο πιο πυκνό τους σκοτάδι, αχνοφέγγει μια υπόσχεση και μια ελπίδα της Άνοιξης…
