Μία από αυτές τις πιο όμορφες εικόνες που μπορεί να τύχει στη διάρκεια μιας κυνηγετικής εξόδου ή ενός εκπαιδευτικού, είναι η συναίνεση μεταξύ δύο ή περισσότερων σκύλων.

Η συναίνεση στον σκύλο φέρμας είναι ένα από τα πλέον χρήσιμα φυσικά χαρακτηριστικά και, συνάμα, τεράστιας σημασίας, δεδομένου ότι, σε μεγάλο βαθμό έχει χαθεί από το ένστικτο των κυνηγετικών σκύλων. Η συναίνεση είναι ένα χαρακτηριστικό που εκδηλώνεται από μόνο του στον σκύλο. Δεν διδάσκεται, ή, για να είμαι πιο ακριβής, δεν πρέπει να διδάσκεται ή να υποβοηθείται ιδιαίτερα, ειδικά σε ότι αφορά τα ενήλικα σκυλιά.

Η συναίνεση αποκτά εξαιρετικά μεγάλη σημασία ειδικά στα νεαρά κυνηγόσκυλα διότι, κατά κάποιο τρόπο, τους δίνει την δυνατότητα να παρακολουθήσουν σε «ζωντανή μετάδοση» ένα σπουδαίο μάθημα το οποίο θα είναι το… διαβατήριό τους στην μετέπειτα κυνηγετική τους πορεία. Στέκομαι ιδιαίτερα στα νεαρά κυνηγόσκυλα, γιατί στα ενήλικα η συναίνεση πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Όταν ένας νεαρός κυνηγετικός σκύλος αρχίζει και μπαίνει στον κώνο της αναθυμίασης, θα πρέπει να κάνει συναίνεση είτε επειδή έχει πάρει κι αυτός την μυρουδιά του θηράματος, είτε επειδή έχει δει τον άλλο σκύλο, από μικρή ή μεγαλύτερη απόσταση, συναινώντας φυσικά.

Η οσφρητική ικανότητα

Για να ξεχωρίσουμε τι ακριβώς κάνει ο σκύλος μας σε αυτή την περίπτωση, θα πρέπει να έχουμε τσεκάρει σε προηγούμενο χρόνο, το πόσο ισχυρή είναι η οσφρητική του ικανότητα ειδικά την περίοδο των εκπαιδευτικών. Πολλές φορές, λόγω ενθουσιασμού, τα νεαρά σκυλιά μπαίνουν στη φάση και φερμάρουν μόνα τους, χωρίς να κάνουν συναίνεση, ή χωρίς να έχουν αντιληφθεί τον άλλο σκύλο που φερμάρει επειδή βρίσκεται σε διαφορετική οπτική γωνία από την δική τους. Αυτό, κατά κύριο λόγο, μπορεί να συμβεί σε τερέν που η ορατότητα είναι περιορισμένη, όπως, για παράδειγμα, τα πυκνά σημεία του δάσους.

Σε τέτοιες περιπτώσεις, αν παγιωθεί αυτή η τακτική, είναι πολύ δύσκολο ένας σκύλος να μάθει να κάνει συναίνεση αργότερα, ειδικά σε μεγάλη ηλικία. Οφείλουμε, λοιπόν, σε κάποιες περιπτώσεις, όπως αυτή που ο νεαρός σκύλος μερικές φορές κάνει συναίνεση και μερικές φορές δεν κάνει, να τον βάζουμε εμείς σε ελεγχόμενες φάσεις οι οποίες θα γίνονται κατά τη διάρκεια των εκπαιδευτικών. Να κοντρολάρουμε, δηλαδή, από μόνοι μας τον σκύλο όταν είναι μακριά και πλησιάζει στην σκηνή που ο άλλος σκύλος είναι φερμαρισμένος. Όλα αυτά έχουν μία ιδιαίτερη σημασία ειδικά τη φετινή χρονιά που το θήραμα, αριθμητικά τουλάχιστον, δεν παρουσίασε την εικόνα που θα μας δώσει την άνεση να προσπαθήσουμε να κάνουμε μία διόρθωση στο πραγματικό κυνήγι, και να έχουμε την άνεση να χάσουμε και ορισμένα θηράματα. Ασφαλώς, η πιο ιδανική περίπτωση είναι ο νεαρός σκύλος να εκδηλώνει αυτό το χαρακτηριστικό από πολύ μικρή ηλικία οπότε και θα μας απαλλάξει από μεγαλύτερες περιπέτειες στο μέλλον.

Η πρέπουσα βαρύτητα

Όμως, παρά το γεγονός ότι η συναίνεση είναι πρωταρχικής σημασίας, δυστυχώς δεν δίνεται η πρέπουσα βαρύτητα που θα έπρεπε, έτσι ώστε σε πολλές περιπτώσεις να παρατηρείται παντελής άρνηση συναίνεσης. Χωρίς την συναίνεση, δεν μπορούμε να μιλάμε για ένα ολοκληρωμένο ενήλικο κυνηγόσκυλο, όσο καλό κι να είναι στους υπόλοιπους τομείς. Σε αυτές τις περιπτώσεις ή θα πρέπει να πηγαίνουμε πάντα μόνοι μας και πάντα μ’ έναν σκύλο, ή θα πρέπει κάθε φορά που πηγαίνουμε με παρέα να κάνουμε… τον σταυρό μας να φερμάρει ο σκύλος μας πρώτος, ούτως ώστε να μην χαλάσει την φάση της παρέας και καταστεί αναποτελεσματικός για το κυνήγι.

Στους αγώνες

Η συναίνεση έχει πολύ μεγάλη σημασία και στους αγώνες κυνηγετικών ικανοτήτων σε σημείο που η άρνηση από έναν σκύλο αποτελεί σφάλμα αποκλεισμού. Παρόλα αυτά, υπάρχουν περιπτώσεις που, ακόμη κι ένας σκύλος αγώνων την μία ημέρα να μην κάνει συναίνεση και να τίθεται εκτός αγώνα και την επόμενη να παίρνει υψηλή βαθμολογία, επειδή έκανε μία εξαιρετική διαδρομή και κατάφερε να φερμάρει πρώτος. Σε πολλές τέτοιες περιπτώσεις ένας σκύλος γίνεται πρωταθλητής και μπαίνει στην φάση της αναπαραγωγής χωρίς, ποτέ, να εξετάζει κανείς σε μεγάλο βαθμό αυτόν τον παράγοντα, δηλαδή της κληρονομικότητας, που είναι πάντα υπαρκτή. Βεβαίως, αυτό σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι ένας ο απόγονος ενός σκύλου που δεν κάνει συναίνεση, ούτε αυτός θα κάνει. Όμως, η κληρονομικότητα δεν παύει να θεωρείται – και να είναι – ένα σοβαρό κριτήριο, μαζί με πολλά άλλα πηγαία ή μη, χαρακτηριστικά ενός εκάστου σκυλιού. Στις περισσότερες περιπτώσεις, πάντως, έχει παρατηρηθεί ότι η άρνηση συναίνεσης είναι περισσότερο χαρακτηριστικό μιας γενεαλογικής γραμμής παρά ενός εκάστου γεννήτορα.