Κυνήγι Πέρδικας – Πρώτη φορά μόνος σε ερημιές του Χαρακωτού
«Πρώτα στην Πυξαριά θα πας και μετά στην Χοντρή Ράχη. Άμα ο καιρός από βραδύς δίνει νερά, οι πέρδικες φτερακίζουν χαμηλότερα και πιάνουν τα ντυμένα, στους αριάδες…»
Οι πέρδικες ήταν μπουλούκι μέσα στα ντυμένα του Χαρακωτού… Τα σκυλιά κόλλησαν, ανέβασαν τα μουσούδια στον άνεμο, ρούφηξαν τις μυρωδιές και χάραξαν αργή, πονταριστή πορεία προς τη μεγάλη τούφα. Ο μικρός δέκα μέτρα μπρος, οι δυό μεγάλοι ξωπίσω, με… σέβας στον κούταβο που πρώτος “κούμπωσε” πάνω στο “άρωμα” από τις πέρδικες.
Το άβολο συναίσθημα σε ένα Κυνήγι Πέρδικας
Κακό πράμα η μοναξιά στο κυνήγι… Και στην πέρδικα την νιώθεις ακόμη χειρότερη, αφού η κακιά στιγμή καιροφυλαχτεί πάνω στα στεφάνια και στους χαλιάδες του βουνού. Δεν περίμενα να με καταλάβει ποτέ αυτό το συναίσθημα, να νιώσω τόσο άβολα και παράξενα πάνω στο βουνό.
Σαράντα χρόνια κυνηγός, τα μισά από αυτά με μόνιμο ταίρι και μέντορά μου στις πέρδικες τον Στράτο Μαντζώρο. Δεν χωρίσαμε ποτέ, κι ας μας χώριζαν στην ηλικία χρόνια πολλά…Αυτός μου έμαθε τα πάντα, για τις γομώσεις, τα σκυλιά, τον καιρό, τις πέρδικες και για τους τόπους τους. Αχαΐα, Φωκίδα, Τρίκαλα και Εύβοια, ήταν τότε τα μέρη μας.
Ελάχιστες φορές ήταν που δεν τις ανταμώσαμε στα ψηλώματα και τους χαλιάδες. Πολλές περισσότερες ήταν οι φορές που γυρίσαμε με άδειο γιλέκο. Καμιά, όμως, δίχως αρωματικά βότανα και χόρτα… Μία “αναποδιά” μόνο είχε ο Στράτος Μαντζώρος, και τρεις… αδιαπραγμάτευτες ιδιοτροπίες.
Τις συνήθισα όλες, όμως, και γρήγορα έγιναν αναπόσπαστο κομμάτι της κάθε εξόρμησης. Η “αναποδιά” είχε να κάνει με την ώρα αναχώρησης: ήθελε να φτάνουμε εκεί, πάντα δυο ώρες πριν το ξημέρωμα!
– “Οι δρόμοι και τα κινητά χάλασαν τις πέρδικες” έλεγε.
Οι οδηγίες…
Τα φώτα του αυτοκινήτου δεν έπρεπε να μαρτυράνε τη διαδρομή και ήθελε οι τσοπάνηδες να κοιμούνται, ακόμα, όταν εμείς περνούσαμε.
Από τις ιδιοτροπίες του η μία αφορούσε τη ρίγανη, το τσάι, το φασκόμηλο, τη μέντα… Αν τύχαινε και τα βρίσκαμε, έπρεπε οπωσδήποτε να μαζέψουμε.
Η άλλη, η πλέον κλασική ιδιοτροπία του, έβγαινε στην επιφάνεια άμα βαράγαμε καμιά πέρδικα: τότε, έπρεπε να βρούμε και χόρτα του βουνού, για να στρωθεί με βουνίσια “καλούδια” το τραπέζι της επομένης.
Ήταν σκέτο “στραβόξυλο” με τους καταψύκτες, από τότε που τον γνώρισα. Τα θηράματα, αν και όποτε υπήρχαν, έπρεπε να τρώγονται μέσα στις δύο επόμενες ημέρες!
Και αν ήταν πέρδικες πάντα κοκκινιστές, και πάντα με χοντρές, χωριάτικες χυλοπίτες και σαλάτα από βραστά αγριόχορτα. Όπου κι αν πηγαίναμε, στο τέλος της εξόρμησης δεν τραβούσαμε ποτέ ευθεία προς το αυτοκίνητο: ήθελε να κάνουμε ακόμη ένα γύρο μερικών χιλιομέτρων σε τόπο καινούριο, για να τον μάθει, να δει τα πατήματά του, να ψάξει για σκαλίσματα και κουτσουλιές, να ερευνήσει αν υπήρχαν πουλιά.
– “Πρώτα στην Πυξαριά θα πας και μετά στην Χοντρή Ράχη”.
Πάντα αυτές ήταν οι οδηγίες του, όταν μόνος συνέχιζα στα δικά του μονοπάτια. Δυόμισι ώρες δρόμος ήταν, όμως, συνηθισμένος τόσα χρόνια μαζί του, έφυγα από τις τρεις το πρωί. Σκιάχτηκα λίγο από την αγριάδα της σκοτεινιάς και το ψιλόβροχο στα τζάμια. Έμεινα ώσπου να φέξει στο αυτοκίνητο, με το όπλο ανά χείρας…
Ένα τετράωρο… τίποτα
Στο χάραμα πέρασα λουριά στα σκυλιά και πήρα τον ανήφορο. Ασυναίσθητα κάνα δύο φορές γύρισα τριγύρω την ματιά και τον έψαχνα, γιατί τον ένοιωθα δίπλα μου. Στο μεγάλο ισάδι έλυσα τα σκυλιά. Έκαναν δύο κοντινούς κύκλους και χάθηκαν στις γκρεμίλες. Περάσαμε δύο καλά σημεία με χορταράκι, κέδρα και κοντοπούρναρα, σε ένα ανατολικό πλάι του βουνού που το έβλεπε ο ήλιος.
Σχεδόν πάντα βρίσκαμε εκεί πέρδικες, αλλά τώρα τίποτα! Κουρασμένος και απογοητευμένος από την τετράωρη έρευνα, κάθισα και αγνάντευα από ψηλά την ανταριασμένη θάλασσα. Η ελαφριά νοτιαδούρα και ο ζεστός ήλιος που βγήκε μετά το ψιλόβροχο, δεν βοηθούσαν το κουρασμένο κορμί…
Και κάπου εκεί θυμήθηκα τα λόγια του:
– “Άμα ο καιρός από βραδύς δίνει νερά, τα πουλιά αφήνουν τα γυμνά, φτερακίζουν χαμηλότερα και πιάνουν τα ντυμένα, στους αριάδες”, έλεγε.
Δευτέρα και Τρίτη είχαν πέσει τουλούμια νερού εκεί, οπότε κίνησα για χαμηλά στο Χαρακωτό.
Το κοπάδι ήταν εκεί!
Μου αρέσει ο κατήφορος στο κυνήγι πέρδικας. Όμως, λίγες φορές είχε αποτέλεσμα, γιατί και τα κοπάδια διακρίνουν ευκολότερα τον κίνδυνο που κατεβαίνει, και παίρνουν τα μέτρα τους. Κοίταζα μία γερακίνα που “ανεμόπαιζε” με ένα κοράκι, όταν ακούστηκε ο πρώτος ήχος του μπίπερ. Ο λάγαρος, όμως, δεν… περίμενε να ακούσει δεύτερο. Πετάχτηκε από τα ριζά του κέδρου, με τα σκυλιά ξοπίσω του!
Δεν πρόλαβα να σηκώσω τουφέκι. Μία τον είδα και μία τον έχασα, ανάμεσα στα χόρτα και στα βράχια. Έχασα, όμως, και τα σκυλιά για κάνα μισάωρο, και είναι αλήθεια πως φοβήθηκα… Τελικά, και οι πέρδικες εκεί ήταν. Ακριβώς εκεί που έλεγε ο Στράτος, στα ντυμένα του Χαρακωτού με τους αριάδες. Τα σκυλιά κόλλησαν, ανέβασαν μουσούδια και πήραν μυρωδιές. Πήρα κατάλληλη θέση, ελέγχοντας και τις δύο πλευρές εκείνης της πυκνούρας.
Νιώθοντας ασφαλή ανάμεσα σε ψηλά χόρτα και κάτω από τις αριές, τα πουλιά κράτησαν πολύ στη φέρμα, ώσπου ο κούταβος έκανε το παραπάνω βήμα… Οκτώ πέρδικες σηκώθηκαν και χώρισαν σε δύο κατευθύνσεις, σαν να το είχαν κανονισμένο. Η ησυχία του βουνού έσπασε για δευτερόλεπτα από τις τουφεκιές, και δύο από αυτές “έπεσαν”.
Τράβηξα την μοναντεριά, έφτιαξα τα φτερά τους, έδεσα το ζακέτο στη μέση και πήρα πορεία προς τα ισάδια. Παρακάτω ένας βράχος με γούρνα, λες και δουλεμένος από τα χέρια του Θεού, κρατούσε νερό και ξεδίψασε τα σκυλιά…
Αφιερωμένο
Αφιερωμένο στο φίλο και “δάσκαλό” Στράτο Μαντζώρο που δεν είναι πια κοντά μας…
