Κυνηγετική ιστορία: Από την «κόλαση» στον «παράδεισο» σε 40 ώρες – Ένα απόγευμα Παρασκευής του Γενάρη
Η κακόβουλη πληροφορία, η αφέλεια, το συγχυσμένο μυαλό και το πάθος του κυνηγού, είναι αρκετά για να χαλάσουν μία εξόρμηση και να βάλουν σε κίνδυνο τη σωματική του ακεραιότητα
Είναι πολύ πιθανό όταν φθάσει στα όριά της η σωματική και η πνευματική αντοχή, μετά από 1.200 και πλέον χιλιόμετρα οδήγησης, μέσα σε ένα διήμερο και με ολοήμερο κυνήγι, χωρίς λεπτό ύπνου και ξεκούρασης, να βρεθεί ο κυνηγός στον γήινο ή στον ουράνιο παράδεισο.
Το… φιτίλι της εξόρμησης
Η ιστορία ξεκινά το απόγευμα της Παρασκευής ενός Γενάρη στο εντευκτήριο του αθηναϊκού Kυνηγετικού Συλλόγου που ανήκω, χώρο συνάντησης των κυνηγών και συνάμα ανταλλαγής πληροφοριών για την εξόρμηση του Σαββατοκύριακου. Εντελώς τυχαία έγινα λαθροακουστής σε μία τηλεφωνική συνομιλία μεταξύ ενός παρισταμένου κυνηγού και ενός Αρτινού κυνηγού και άκουσα για τις υπερβολικά πολλές τσίχλες που βαστούσε η συγκεκριμένη περιοχή της Άρτας.
Η πληροφορία δεν με ξάφνιασε, γιατί την αμέσως προηγούμενη χρονιά είχα κάνει ένα εξαιρετικό κυνήγι στα ίδια μέρη για τα οποία μιλούσε ο Αρτινός. Πέρα από το ισχυρό κίνητρο της πληροφορίας και στα 20 περίπου χρόνια πριν που αναφέρεται η ιστορία, τα οικονομικά των κυνηγών ήταν σε γενικές γραμμές ανθηρά, αλλά και τα καύσιμα και τα διόδια δεν ήταν απαγορευτικά για εξορμήσεις σε μεγάλες αποστάσεις. Έτσι οι αποφάσεις παίρνονταν εύκολα και χωρίς δεύτερη σκέψη.
Άνθρακες ο θησαυρός
Αναχώρησα από την Αθήνα με συνοδηγό τον αρκετά νεότερο ηλικιακά κυνηγό, λίγο πριν τα μεσάνυχτα της Παρασκευής για να προλάβουμε το φεριμπότ Ρίο-Αντίρριο των 2:30’ π.μ., καθώς τότε τα καραβάκια αναχωρούσαν ανά μία ώρα και στις μισές ώρες. Το χάραμα μας βρήκε στα καρτέρια λίγα χιλιόμετρα έξω από την πόλη της Άρτας, με τα μάτια διογκωμένα στην προσπάθεια να διακρίνουμε τις “μαύρες” τσίχλες που κατά την πληροφορία ήταν αμέτρητες.
Καταφέραμε και οι δύο να δούμε μόνο δύο, που δεν μας έδωσαν τη δυνατότητα να τις τουφεκίσουμε. Σε «αναμμένα κάρβουνα» και κάθιδροι, παρά τη πρωινή πάχνη, περιμέναμε να ξημερώσει για να γίνει η οριστική διαπίστωση, αν και γνωρίζαμε ότι η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται. Μη βλέποντας ούτε μία τσίχλα να ανεμίζει, ξεκινήσαμε το περπατητό κυνήγι που και αυτό απέβη άκαρπο, καθώς μετά από ένα δίωρο καταφέραμε μόνο 3 πουλιά.
Αλλάξαμε τόπο, σε εκείνον που την προηγούμενη χρονιά δεν ήξερες ποια τσίχλα να τουφεκίσεις, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Το επαναλάβαμε σε άλλο κοντινό τόπο και πάλι τίποτα, με το σύνολο των πρωινών πουλιών να είναι 5 τσίχλες και 1 κοτσύφι.
Ανά 50 χιλιόμετρα, μία τσίχλα
Βρισκόμενοι σε αδιέξοδο και βέβαια πεπεισμένοι για την αναλήθεια της πληροφορίας ή καλύτερα για τη σκοπούμενηπαραπληροφόρηση από τον Αθηναίο “φίλο”, μεταφερθήκαμε στα απογευματινά καρτέρια προσδοκώντας καλύτερη τύχη.
Γιατί είναι γνωστό στους κυνηγούς της τσίχλας, ότι μπορεί στο πρωινό κυνήγι να μην έχεις καλό αποτέλεσμα, αλλά η κατάσταση αλλάζει το απόγευμα, καθώς τα πουλιά ακολουθούν συγκεκριμένες διαδρομές για κούρνια, «σουρώνουν» όπως λέγεται στη κυνηγετική γλώσσα.
Το απογευματινό κατέστρεψε και τις λίγες ελπίδες που είχαν απομείνει, αν και η πίκρα είχε ξεκινήσει από νωρίς το απόγευμα, όταν διαπιστώσαμε ότι τα άλλοτε πολύκοσμα καρτέρια φιλοξενούσαν μόνο τις αφεντιές μας.
Είναι ζήτημα αν στον ορίζοντα των ματιών μας είδαμε 10-12 πουλιά να οδεύουν για κούρνια, με μόλις τρία να μπαίνουν στην τσάντα. Με το σύνολο της μέρας να είναι εννέα πουλιά και για τους δύο, δηλαδή ένα για κάθε 50 χιλιόμετρα, όπως ήταν ο υπολογισμός για αρκετούς αθηναίους τσιχλάδες.
Ο από μηχανής… φίλος
Πάνω στη απόγνωση και σκεπτόμενοι τι να κάνουμε και που να ξημερωθούμε το πρωί της Κυριακής, ο από “μηχανής θεός”, ένας Ευβοιώτης την καταγωγή, καλός και έμπιστος φίλος, μας έβγαλε από το αδιέξοδο. “Πού βρίσκεσαι;”, με ρώτησε, όντας αυτός στους Ανδρονιάνους της κεντρικής Εύβοιας από το ξημέρωμα του Σαββάτου.
Του εξήγησα με λίγα λόγια την τραγική κατάσταση που ζήσαμε, για να μου μεταφέρει σε αντιδιαστολή την εικόνα του δικού του πρωινού, που ακόμα και ο μέτριος σκοπευτής κυνηγός είχε καταφέρει να πιάσει το ημερήσιο όριο κάρπωσης. Αυτό ήταν, ο κύβος ερρίφθη. Κόπος, κούραση, αϋπνία, απογοήτευση, ξεπεράστηκαν στη στιγμή.
Το μυαλό μας, αν και βρισκόμασταν στην Άρτα ακόμα, ταξίδευε στον μεγάλο ελαιώνα των Ανδρονιάνων, που για χρόνια μας είχε “φιλέψει” με πληθώρα πουλιών. Ένα στιγμόλεπτο αρκεί για το κακό Σχεδιάσαμε την μετάβαση από την Ήπειρο στην Εύβοια, με τον συνκυνηγό μου να είναι ο πρώτος στο τιμόνι, με την προϋπόθεση και συνάμα υπόσχεση να σταματήσουμε για ολιγόλεπτο ύπνο στο αυτοκίνητο, όταν η κούραση πάρει το πάνω χέρι.
Λίγο πριν τη Παλιοβούνα, κοντά στο Αντίρριο, ο συνκυνηγός μου…εγκατέλειψε, με τα βλέφαρα να μη μένουν ανοιχτά. Πήρα το τιμόνι και αποφάσισα να συνεχίσω χωρίς στάση, λογαριάζοντας να φθάσουμε στις Κονίστρες, που είναι πολύ κοντά στον τελικό προορισμό, γύρω στις 5 το πρωί, ώστε να μείνει μία με μιάμιση ώρα να κλείσουμε τα μάτια, πριν χαράξει η μέρα και πιάσουμε πάλι το τουφέκι.
Με τον συνοδηγό μου να έχει βυθιστεί σε βαθύ ύπνο και με προσπάθεια τιτάνια να κρατηθώ ξύπνιος, κατάπινα τα χιλιόμετρα στη σιγαλιά της νύχτας. Ξάφνου αναρωτήθηκα που βρίσκομαι και αμέσως συνειδητοποίησα ότι για κλάσματα δευτερολέπτου με είχε πάρει ο ύπνος. Πάγωσα με τη σκέψη και στο πρώτο βενζινάδικο που βρήκα μπροστά μου, κλειστό βέβαια, πάρκαρα το αυτοκίνητο και αφού έβαλα αφύπνιση στο κινητό έκλεισα τα μάτια. Είχαμε πατήσει για καλά στην Εύβοια και ήμασταν στα Χάνια Αυλωναρίου.
Το μαύρο έγινε άσπρο
Το πρωινό της Κυριακής δεν είχε καμία ομοιότητα με αυτό της Άρτας. Οι τσίχλες ήταν πράγματι υπερβολικά πολλές, όπως και οι κυνηγοί που συγκεντρώθηκαν στους Ανδρονιάνους, μετά την έγκυρη πληροφόρηση. Πολλές όμως ήταν και οι ευχαριστίες στο φίλο που μας προσκάλεσε και μας ανέσυρε από την κυνηγετική κόλαση. Μα πιότερο ευχαριστήσαμε την καλή μας τύχη που μας έστειλε στον επί γης παράδεισο.
