Ένα κοπάδι καλημάνες ψάχναμε εκείνο το Σαββατοκύριακο, και στο καφενείο οι παππούδες έλεγαν πως αν τα πουλιά μείνουν μέχρι την πρώτη βαρυχειμωνιά, τότε θα φέρουν κι άλλα…
Κείμενο – φωτογραφίες: Χάρης Αρχοντάκης
Υπήρχε “αφθονία” παλαιότερα στα καμποχώρια. Πλημμυρισμένα χωράφια, λάκες, φυτρωμένες σταριές και γύρω ρέματα είχαν θηράματα, και γενιές “σουγιάδων” (πιτσιρικάδων), μεγάλωσαν από τον κυνηγετικό πλούτο της περιοχής. Στο μεσημεριανό τραπέζι τα πιάτα περιείχαν πρασινοκέφαλα, μπαμπλέκια, φιορεντίνια, και τακτικά το τσουκάλι καλημάνια, γατιρίδια, μπάλιζες, νεροπούλια και σπανιότερα τεμαχισμένα χηνάρια.
Με τέτοιες σκέψεις έφτασα χάραμα, όμως από τον Δομοκό, η καταιγίδα με συνόδευε ως το ποτάμι.
Η ορατότητα περιορισμένη, τίποτα δεν πετούσε γύρω εκτός από ψαρόνια και δίχως άλλη επιλογή έμεινα στο αυτοκίνητο κάνοντας ευχές…
Δεν πλησιάζονται εύκολα…
Ο Θεσσαλικός κάμπος όμως φημίζεται για τις γρήγορες καιρικές μεταβολές. Η βροχή σταμάτησε στις 8 και μετά ήλιος. Με τετρακίνηση και συχνά αργό διαφορικό, έφτασα στην περιοχή που ήθελα. Μετά περπατητό “βασανιστήριο”, με γαλότσες ασήκωτες από λάσπη, αλλά χαλάλι…
Ένα κοπάδι ήταν καταμεσής του σταροχώραφου.
Έμεινα καρτεράτος σε καλάμια μήπως σηκωθούν, και μετά αναγκάστηκα να τις προγγίξω μήπως κάτσουν σε σημείο που να μου παρέχει κάλυψη.
Τελικά πήγαν κάπου βολικά, πλησίασα στα 100 μέτρα, κρυμμένος εκτίμησα την κατάσταση, και ακολουθώντας σκυφτός την όχθη εκεί που έστριβε το ρέμα μπήκα σε φτελιάδες.
Μας χώριζαν 25-30 μέτρα, με τα πουλιά αμέριμνα να περιποιούνται το φτέρωμα. Στο έδαφος και σε απόσταση δίνουν οριακά περιθώρια επιτυχημένης βολής αφού το μέγεθος δείχνει πολύ μικρότερο σε σχέση με τις διαστάσεις που παίρνει μόλις ανοίξουν φτερούγες.
Περίμενα μήπως πλησιάσουν, όμως η ψυχραιμία τελείωνε και έριξα σε καθιστή. Σηκώθηκαν με τα γνωστά σφυρίγματα και έχοντας διπλάσιο στόχο πάνω από το κεφάλι μου, ακολούθησαν οι δυο επόμενες τουφεκιές.
Στην πρώτη η θεία δίκη μερίμνησε να αστοχήσω, οι άλλες όμως έπεσαν.
Το κοπάδι δεν το ξαναείδα και άρχισα πάλι αναζητήσεις οδικώς.
Κάποιοι φίλοι τις βρήκαν και πήραν 9. Είχαν όμως το προνόμιο να τις πλησιάζουν με τρακτέρ. Ένας έμενε στο τιμόνι με μηχανή σε λειτουργία, ο άλλος κατέβαινε, κρυβόταν στην ρόδα, τις τρόμαζε και όταν άνοιγαν φτερό έριχνε… Καλώς ή κακώς έτσι γίνεται το κυνήγι τους όταν οι συνθήκες στον κάμπο είναι τρισάθλιες για πόδια και τετρακίνητο.
