Ομολογώ ότι την πρώτη φορά που πέρασα τη λίμνη των νυμφών, μπήκα στη ευθυγράμμιση και αντίκρισα τις καλύβες στο Δέλτα του Έβρου ήμουν τόσο εκστασιασμένος που δεν κατάλαβα τι ακριβώς πρεσβεύουν, δεν ένιωθα συναισθήματα, ένιωθα μόνο αδρεναλίνη και ένταση να βιώσω την εμπειρία του κυνηγιού.
Έβλεπα τις ελληνικές σημαίες να κυματίζουν στο ξεροβόρι, άλλες ξεφτισμένες και φαγωμένες από τον καιρό και άλλες καινούργιες και αγέρωχες και δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω την αξία τους. Στην αρχή φιλοξενούσαν τα κορμιά μας μετά τα παγωμένα κυνήγια, τα χαμόγελα ή τις πίκρες και την αγανάκτηση, την κούραση ή τον ενθουσιασμό, ήταν απλά ένα κατάλυμα για να σε προστατέψει και να σου προσφέρει λίγη ζέστη μέχρι το επόμενο κυνήγι αλλά αυτή η καθημερινότητα είχε κάτι που δύσκολα μπορείς να το περιγράψεις με λόγια, αν δεν το ζήσεις.
Είχε ένα ρυθμό, μια αύρα που σε παρέσερνε μαγικά σε έναν άλλο τρόπο ζωής. Έβλεπα τα κουρασμένα πρόσωπα των ψαράδων, τα σημάδια της κακουχίας στο δέρμα τους, τις άγριες και απότομες αντιδράσεις τους που σε γύρναγαν πολλά χρόνια πίσω, αλλά για κάποιο παράξενο λόγο δεν μου έκαναν εντύπωση, δεν μπορούσα να τους παρεξηγήσω, τους δικαιολογούσα από ένστικτο χωρίς να ξέρεις το γιατί. Έμαθα σιγά σιγά να ζω την αγωνία του μεροκάματού τους, τους ψαράδες, τον καιρό και τον αέρα που άλλες φορές έδινε ψάρια στα δίχτυα και τα νταούλια και άλλες τα γέμιζε καλάμια, λάσπη και αγώνα μέχρι να καθαριστούν και να ετοιμαστούν για την επόμενη μέρα, για το επόμενο μεροκάματο.
Άκουγα τον ιμάμη να ψέλνει, τους Τούρκους να φωνάζουν τα παιδιά τους, τα αυτοκίνητα τους να πηγαινοέρχονταν δίπλα μας, ζούσα την καθημερινότητα των Ελλήνων δίπλα σε έναν άλλο λαό και γρήγορα άρχιζα να καταλαβαίνω ότι η καλύβα δεν ήταν απλά ένα κατάλυμα για λίγα βράδια.
Έζησα πολλές φορές την δύναμη του καιρού, το χιόνι, τη βροχή και τον πάγο, είδα την ορμή του αέρα και του νερού να παρασέρνει ξύλινες εξέδρες, σκεπές από τσίγκους, υλικά που για πολλούς θα φάνταζαν σκουπίδια αλλά για αυτό τον τόπο ήταν περιουσία, αγώνας και μεροκάματο. Όταν όλα αυτά τα έχεις κουβαλήσει με τα χέρια, έχεις ιδρώσει για να συναρμολογήσεις άκομψα μεταξύ τους και αποτελούν τη μοναδική σου προστασία σε έναν τόπο που ο όρος ακραία καιρικά φαινόμενο παίρνει σάρκα και οστά, τότε δεν είναι σκουπίδια.
Η απεραντοσύνη του τόπου, η απουσία δρόμων, το απρόοπτο και ανεξερεύνητο που πάντα κρύβει το δέλτα με έκαναν να θέλω να περπατάω και να χάνομαι για ώρες, να ανακαλύπτω καινούργια κυνηγοτόπια και εμπειρίες, και γρήγορα συνειδητοποίησα μια πικρή αλήθεια. Ένιωσα πόσο μόνος μου και πόσο μακριά από τον πολιτισμό ήμουν, τον ελληνικό πολιτισμό. Έβλεπα τα τούρκικα εδάφη λίγα μέτρα μπροστά μου, στην αντίπερα όχθη ενός ποταμιού 15 μέτρων και ενώ ήμουν σχεδόν δίπλα από την Αλεξανδρούπολη, με δυσκολία μπορούσα να τη διακρίνω.
Τόσες χιλιάδες στρέμματα ελληνισμού αφύλαχτα, αφιλόξενα και απάτητα ανάμεσα σε κανάλια, λάσπες και καλάμια, χωρίς δυνατότητα οδικής πρόσβασης, τόσο κοντά αλλά και τόσο μακριά από τον πολιτισμό. Πολύ δύσκολο να το περιγράψω σε κάποιον και να το νιώσει αν δεν το ζήσει, ήμουν μέσα στην πατρίδα μου αλλά ταυτόχρονα τόσο μακριά από αυτή, δεν το έχω ξανανιώσει ποτέ.
Ένιωσα περήφανος που βρισκόμουν εκεί, ένιωσα ότι ο τόπος είχε ανάγκη την παρουσία μου, και αν κυρίευσε εμένα αυτό το συναίσθημα που καταφέρνω με δυσκολία να περνάω κάποιες μέρες το χρόνο σε αυτές τις καλύβες, φαντάζομαι πως νιώθουν οι άνθρωποι που βγάζουν το ψωμί τους σε αυτό το μέρος. Φαντάζομαι την αγανάκτηση, την αγωνία και τον τρόμο τους κάθε φορά που επαναλαμβάνεται το θέμα με την κατεδάφιση των καλυβών. Αν εγώ πονάω αυτόν τον τόπο τόσο, δεν μπορώ να φανταστώ τι νιώθουν όσοι έχουν περάσει τη ζωή τους εκεί.
Όταν πια κατάλαβα που βρίσκομαι και τι είμαι στο Δέλτα, έπιανα τον εαυτό μου να χάνεται για λίγο γεμάτος περηφάνια κάθε φορά που έβλεπα την ελληνική σημαία στην άκρη της ευθυγράμμισης. Δεν ήμασταν απλά κυνηγοί ή ψαράδες, ήμασταν η άκρη του ελληνισμού, άλλοι για λίγες μέρες και άλλοι για μια ζωή, αλλά ήμασταν εκεί όλοι μαζί…
